వెళ్ళిపోవడం కుదిరే పనికాదు
ఇంటిని మూటగట్టుకుని
భుజాలపై వేసుకుని
భుజాలపై పనిముట్లతో పొద్దంతా
బువ్వకోసరం తిరిగీ తిరిగీ బెట్టబడి పోయుండాము
ఇప్పుడేగాదు ఎప్పుడూ వెళ్ళిపోవడం కుదిరే పనికాదు
బతుకుల్ని ఈడే పైరు చేసుకుంటుండాము!
యుగాలుగా
మా దేహాల్ని తవ్వుకుంటుండారు గదా
ఇప్పుడు మా ఇండ్లను కూడా తవ్విపోసుకుంటారా?
ఇది మా ఇల్లు కాదా?
ఇది మా ఊరు కాదా?
మా కొంపాగూడూ మీ కండ్లల్లో పల్లేదా?
మీరు పొమ్మన్నప్పుడల్లా పోతావుంటే
ఎంత దూరమని పోవాలి?
ఈ చెట్లకు అల్లుకున్న మా చేతుల తీగల్ని తెగ్గోసుకుని
ఈ మట్టిన పాకుతున్న మా వేరుపేగుల్ని తెంచేసుకుని
మా జీవితాలు వల్లకాడు జేసుకుని ఎల్లిపోవాలా?
అంతంలేని మీ దుడ్డుదాహం ఆవిలించినప్పుడంతా
మా అడుగులు తుడుచేసుకుని ఆగమైపోవాలా?
మా ఇంటి చుట్టూతా ఎన్నన్నీ
ఆకలేసినప్పుడు మాత్రమే
పురుగోబుట్రో తినే అమాయక పచ్చులూ
కాయోకసువో తిని కాలమెల్లదీసే మూగజీవాలు
ఒకటా రెండా…
గాయమైనప్పుడు ఆకుపసురైన అడవి
పడిసమొస్తే కసాయమైన అడివి
నాటువైదిగానికి ఆదిపాఠమైనట్టే
వేటవిద్దెలోనూ అనాదిపాఠశాలని
అప్పుడే మరిచిపోతే ఎట్టబ్బా!
ఎంతటి కొమ్ములు తిరిగినదాన్నైనా
రొమ్ములోకొట్టి దొమ్ముకాయలు చీల్చి
చియ్యలు చెయ్యడం నేర్పింది మాకు అడివమ్మే గదా
అదికూడా మరిచిపోతే ఎట్టా మరీ!?
పోండిపోండని మరీ వొళ్ళు మండించకండీ
మండిపడే ఎండుకొమ్మలున్నాయి
సుర్రని మండే ముళ్ళసుదుగులున్నాయి
కాలడమేగాదు కాల్చిపడేస్తాయి
చెట్లకడుపులో
పురాతనంగా రగులుతున్న నిప్పుకల్లులున్నాయి
అయినా
మా ఇల్లు అడివే కావచ్చు
అడివిది కూడా మనిషి బతుకనే యోచన లేదా?
అడివిలోనూ బతుకులుంటాయని గెవనముండద్దా?
చెట్లు
పారా మడక గొడ్డలి పిక్కాసుల పిడులై
పిడికెళ్ళలో చేరి బతుకుపోరి నడిపినట్టే
అడవి తలుచుకుంటే
కర్రలు ఉరిమే ఆకాశమూ అవతాది…
వొకనీతీపాతీ లేకుండా
ఎల్లండెళ్ళండని వేదిస్తావుంటే
ఏడ్పుల్లో అడవులు తగలబడిపోతావుంటే
ఏ అడివైనా చేతులు ముడుచుకు కూకుంటాదా…!?
(… అడవిబిడ్డలకు…)
(సాహిత్య ప్రస్థానం మాసపత్రిక నుండి)
