Category Archives: moduga poolu

”వెంకటాపురంలో ఇళ్ళు కట్టుకొన్నాము గృహప్రవేశానికి రండి” అని పిలుపు వచ్చింది. ”పిచ్చమ్మత్త వస్తుందా?” వెంటనే అడిగాను. ”మీ పిచ్చమ్మత్త రాకుండానా!”

అమృత్‌సర్‌లో మా బస్‌ ప్రవేశించగానే నేను మొదట చూడాలనుకొన్నది జలియన్‌వాలాబాగ్‌. స్వర్ణ దేవాలయం కూడ ప్రముఖమైనదే. రెండు నరమేధాలకు సాక్షీభూతాలుగాఎదురెదురుగా నిల్చొని వున్నాయి అవి రెండు.

”నీకు అప్పటి నా ఫోటో దొరక్కపోవచ్చు. కానీ మేడ మీద పాత సాక్స్‌లో నా పాదముద్రలు ఉంటాయి.” అన్నాడు ఒకాయన గత స్మృతుల గురించి మాట్లాడుతూ. ఫోటోలు లేని ఆ జీవితం

”ఏంటీ కళ్ళుఎర్రగా ఉన్నాయి?” ”నిన్న నేను రాసిన కవిత ఒక ప్రముఖ దినపత్రికలో వచ్చింది.”

సంవత్సరన్నర తరువాత చండీఘర్‌లో మళ్ళీ ప్రవేశం. పాత వాసనలను గుండె నిండా పీల్చుకొంటూ తిరుగుతున్నాను. గతంలో వేసిన అడుగు అచ్చుల్లో మళ్ళీ అవే పాదాలు వేసి ఆ రోజు ఆలోచించిన ఆలోచనలను

నా చిన్నప్పుడు రహదారులు… వృక్షాలు ఆకాశంలో పెనవేసుకొన్న నీడలో సేద తీరుతూ ఉండేవి. ఆ దారుల్లో నెత్తి

రాత్రి పదకొండు గంటలకు ఖమ్మంలో పద్మావతి ఎక్స్‌ప్రెస్‌ ఎక్కాను. అప్పర్‌ బెర్త్‌. తిరుపతి కొండంత ఎత్తున కనబడింది. అది ఎక్కే సాహసం చేయలేక టి.సి. సీట్‌లో

స్థిర విపరీతమైన ఉక్కతీత. వర్షం సరిగ్గా కురవకుండా ఆగిపోయినట్లుంది. వళ్ళంతా బంక బంకగా తగులుతుంది. బుర్ర నిండా నల్ల తుమ్మల్లాగా అరాచకంగా

ఆకాశం నిండా భూమి నిండా ఎండ. తెల్లటి ఎండ. కళ్ళు మూసుకుపోయేటంత

ఒక కాలంలో, ఒక ప్రాంతంలో పాతుకుని ఉన్న వ్యవస్థ లక్షణం అక్కడ జీవిస్తున్న వ్యక్తి అంతర్గత ప్రవృత్తి

మేము తుష్టివారిగూడెం చేరుకొనేసరికి సాయంత్రం అయ్యింది. ఆరు గంటల ప్రయాణం అలసటనూ, ఆందోళననూ,

1 జులై, 1991 జీతాలు వచ్చాయి. ఆఫీసులో సందడి మొదలియ్యింది. కొలీగ్‌ దగ్గర రెవెన్యూ స్టాంప్‌ అడుక్కొని, నోటితో తడిచేసి అంటించి కేషియర్‌ దగ్గర సంతకం పెట్టి డబ్బులు తీసుకొన్నాను. ఒకటికి రెండు సార్లు లెక్క పెట్టుకొన్నాను. ఎన్నిసార్లు లెక్క పెట్టినా ఆ పందొనిమిది వందల యాభై ఆరు రూపాయలే. భద్రంగా పర్సులో దాచుకొని బస్‌ … Continue reading →

23 ఏళ్ళ క్రితం ఒక రోజు పొద్దున్నే (1991 ఆగస్టు 8) న్యూస్‌ పేపర్లో వార్తతో బాటు ఒక ఫోటో చూశాను. చుండూరులో రెడ్లు, బలిజలు కలిసి ఎనిమిది మంది దళితులను చంపి పంట కాలువలో, తుంగభద్రలో తొక్కి వేసిన కధనం. పత్రికలు కొన్ని విలువలను పాటిస్తున్న రోజులవి. శవాల నోటి మీద ఈగలు చూయించలేదా … Continue reading →

నా వయసులో అమ్మ ఎలా ఉండేదో గుర్తుకు తెచ్చుకొంటే… లావుగానే ఉండేది. కానీ హుషారుగా పని అంతా చేసేది. ఉద్యోగం కూడా చేసేది. ఆమె అమ్మగానే నాకు గుర్తుకు వస్తోంది. ఒక్క అమ్మ అనే కాదు టీచరుగా ఎంత బాగా పాఠం చెబుతుందో

ఈ బస్సులతో నాకు ఎంత కాలం సాంగత్యం? పదహారేళ్ళ పైగా అవలా? ఇంట్లో వండిన ఘుమఘుమలను టిఫిన్‌ బాక్స్‌లో కుక్కుకొని, పది గంటల బస్సు పట్టుకొని… కిటికీ వార సీటు ఎక్కడ దొరికితే అక్కడికి శరీరాన్ని చేర్చి …. బిగుసుకొని పోయిన అద్దాల్నీ బలం కొద్దీ వెనక్కులాగి …. మురికి చువ్వలపై చేతులు

రమా సుందరి చెంప మీద చెయ్యి పెట్టి మోచేతిని బల్లకు ఆనించి నా ఎదురుగా కూర్చొని ఉంది మాలతి. ఇరవై తొమ్మిదేళ్ళ యువతి. గడ్డం క్రింద నొక్కు, తడి ఊరే కళ్ళు, సన్నని నవ్వుతోనే వెలిగి పోయే మొహం… ఈ మూడూ మారి ఉంటే నేను ఆమెను గుర్తు పట్టకపోదును. చూసి పన్నెండు ఏళ్ళు అవలా! … Continue reading →