– వనజ తాతినేని
పొద్దస్తమానం టీవీతో కాలక్షేపం చేయలేక దానికి కాస్త విశ్రాంతినిచ్చి డాబా పై భాగం కి చేరాను. శీతాకాలం చల్లదనం ఒక్కసారిగా ఒళ్ళంతా తాకింది.. వెంటనే చీర చెంగుని భుజాల చుట్టూ కప్పుకుని చుట్టూరా చూసాను అభివృద్ధి సూచకంగా మా చుట్టూరా బహుళ అంతస్తుల భవనాలు నియాన్‌ లైట్ల కాంతులలో మెరిసిపోతూ ఉంటే అక్కడక్కడా పురాతనమైన పూరి గుడిసెలు మినుకు మినుకుమంటూ మేమున్నామంటూ ఆ మాత్రం ఉనికిని చూపకపోతే ఎలా? అన్నట్టు ఉన్నాయి.
ఆ గుడిసెల మధ్య ఏదో గలాటా జరుగుతున్నట్లు ఉంది. గుంపు మధ్యలో నుండి అప్పుడప్పుడు సాంబ మాట ఏడుపుతో కలసి వినబడుతుంది. సాంబ మా ఇంట్లో పని చేసే అమ్మాయి వాళ్ళ అమ్మ సాంబ ఆమె భర్త రాంబాబుతో కలసి ఉంటుంది. ఆ ప్రక్కనే ఉన్న గుడిసెలో రమణ వాళ్ళు ఉంటారు ఇరవై ఏళ్ళ నుండి వారి చిరునామా అక్కడే! మూడు తరాల వాళ్ళు చుట్టుప్రక్కల ఇళ్ళల్లో పాచిపని చేసుకుని బతుకుతూ ఉంటారు వారిది ఎవరితోనూ గొడవపడే మనస్తత్వం కాదు కాని వాళ్ళ జోలికి ఎవరైనా వస్తే నోరేసుకుని పడి వాళ్ళ పని పడతారు. వాళ్ళ నోట్లో నోరు పెట్టి ఎవరు మాటల్లో గెలిచిన ఆచూకీ లేదు. చుట్టుప్రక్కల వాళ్ళు ఆ మాటలు వినలేక ప్రక్క వాళ్ళ ముఖాలు కూడా చూడలేక తలుపులు బిడాయించుకుంటారు. అదీ వాళ్ళ నోటివాటం. అలాంటిది సాంబ ఏడుస్తూ మాట్లాడుతుందంటే ఏదో తప్పు ఉండే ఉంటుంది. రేపు రమణ పనికి వచ్చినప్పుడు విషయం ఏమిటో కనుక్కోవాలనుకుని ఇంకాసేపు అక్కడ ఉంటే దోమలు పీక్కుతింటాయని భయపడి ఇంట్లోకి వచ్చేసాను.
తెల్లవారి రమణ రాగానే ”ఏంటి నిన్న మీ ఇంటి ముందు అంతమంది జనం ఉన్నారు. మీ అమ్మ ఏడుస్తుందెందుకు? ఆరాగా అడిగాను.
”ఏముందమ్మా మళ్ళీ మా బాబాయి మా అమ్మని నిలువుని ముంచేసి ఎల్లిపోయాడు. అప్పులిచ్చిన వాళ్ళందరూ నీకు తెలియకుండా ఎక్కడికెళతాడు. అందరూ కలసి నాటకాలాడుతున్నారా? డబ్బులు కట్టాల్సిందేనని గొంతుమీదకూర్చు న్నారు. వాళ్ళు అడిగే మాటలకి మా అమ్మ ఇంకా బతికుందా అనిపిచ్చిద్దమ్మా. మా పిల్లలని కూడా ఇంటికి చేరనిచ్చేవాడు కాదు. ఆళ్ళకి ఏమి పెట్టనిచ్చేవాడు కాదు. ఆడు చూడకుండా ఎప్పుడన్నా ఓ పదో పరకో ఇచ్చేది. ఆడు మాత్రం సొమ్మంతా ఏసుకెళ్ళి పెళ్ళాం పిల్లకి ఇచ్చి వచ్చేవాడు. ఇప్పుడు అక్కడకే ఎల్లి ఉంటాడు. ఇప్పుడెల్లి అక్కడుండాడేమో చూసి లాక్కు రావాలి” అని చెప్పుకొచ్చింది. హడావిడిగా పని చేసుకుని ఎల్లిపోయింది.
ఈ ఆడాళ్ళందరూ మొగుడి మాటలు నమ్మి బాధ్యత మీదేసుకుని అప్పులెందుకు చేస్తారో! ఆ డబ్బుని వ్యాపారం పేరుతో జల్సాగా ఖర్చు పెట్టో, లేకపోతే నష్టం వస్తేనో ఆ డబ్బు కట్టకపోతే అప్పులిచ్చిన వాళ్ళతో మాటలు పడేది అవమానించబడేది ఆడవాళ్లే!
మొన్నెప్పుడో ఒకసారి తన భర్త వ్యాపారంలో చేయి తిరగడం లేదని మరికొంత పెట్టుబడి పెట్టడానికి అప్పు చేయాలసివచ్చింది ప్రో నోట్‌ రాసి బ్లాంక్‌ చెక్‌లు ఇచ్చినా కూడా విషయం తనకి తెలిసినట్లుగా ఇద్దరినీ కలిపి ప్రోనోట్‌పై సంతకం చేయమని అడిగారు. సంతకం చేయడానికి ఆలోచించాల్సి వచ్చింది. ఎంతో అవసరమైతే తప్ప అప్పు చేయకూడదు. భర్త ఒత్తిడి చేసినా ఆడవాళ్ళు అసలు అప్పు చేయకూడదు అలా అప్పులు చేయడం వల్ల డబ్బు కట్టలేని పరిస్థితుల్లో అవమానింపబడతారు అలాగే కుటుంబ ఆర్థిక విషయాల గురించి తెలుసుకుంటూ జాగ్రత్తగా ఉండాలని అమ్మ ఎప్పుడూ చెపుతూ ఉండేది. నాన్న వ్యాపారం చేయడానికి డబ్బు అవసరం అయినప్పుడల్లా అమ్మనే అప్పు తెమ్మని నాన్న ఒత్తిడి చేసేవారు. బంధువులు, స్నేహితుల దగ్గర అమ్మకున్న మంచితనంవల్ల అడగగానే అప్పు ఇచ్చేవాళ్ళు. తీరా నిండా అప్పుల్లో మునిగిపోయాక కాని ఆ అప్పులు తీర్చడం ఎంత కష్టమో తెలిసి రాలేదు. ఉన్న భూమి అమ్ముడయి అప్పులు తీర్చేలోపు ఎన్ని అవమానాలు ఎదుర్కోవలసి వచ్చిందో జన్మలో మర్చిపోలేదు. తనకున్న అనుభవంలాంటిదే దాదాపు ఆడవాల్లందరికి ఉండకపోవచ్చు. పైపెచ్చు ఆడవాళ్లే అప్పులు తెచ్చి జల్సాగా ఖర్చుపెట్టేసి అప్పు అడగడానికి వచ్చినవాళ్ళపై ఫాల్స్‌ కేసులు పెట్టడం వింది. అలాగే వ్యాపారం పేరుతో ఉన్న ఒకే ఆస్తిని ప్రక్కప్రక్కనే ఉన్న బ్రాంచీలలోనే తనఖా పెట్టి లోన్‌ ద్వారా లక్షలు అప్పులు తీసుకుని బ్యాంక్‌లకి టోకరా ఇచ్చినవాళ్ళు ఉన్నారు, భార్యల పేరున ఆస్తులన్నీ రాసేసి జనాన్ని ముంచినవాళ్ళు ఉన్నప్పుడు అప్పిచ్చేవాడు జాగ్రత్త పడటంలో తప్పులేదు” మనసులో అనుకుంటూ సంతకం చేసేసింది.
సాంబ మొగుడు కూడా ప్రతి ఆదివారం గొర్రెల్ని కోసి మాంసం అమ్మేవాడు. శుక్రవారం కొనుగోలుకెళ్ళే టప్పుడు పెట్టుబడి పెడితే ఆదివారం కిలో మాంసం ఫ్రీగా ఇచ్చి సాయంత్రానికి డబ్బులు ఇచ్చేస్తాం, మీరు కూడా పెట్టుబడి పెట్టండి అంటూ రమణ రెండుమూడుసార్లు అడిగింది. మేము మాంసం తినం, పెట్టుబడి పెట్టను అని సున్నితంగా తప్పుకోవడం మంచిదయింది. లేకపోతే తను ఇరుక్కుని ఉండేదాన్ని అనుకున్నాను.
ఆ తెల్లవారి రమణ వచ్చి రాగానే ”రమణా! వడ్లపూడి వెళ్ళారు కదా! మీ బాబాయి కనబడ్డాడా? ఏమంటున్నాడు” ఆసక్తిగా అడిగాను.
”నిన్న ఇక్కడినుంచి ఎల్లాక అన్నం కూడా తినకుండా ఆదరాబాదరా బయలుదేరి నేను, మా అమ్మ ఎల్లాం. మేము ఎల్లేటప్పటికి ఆమె ఆకుకూరలేసుకుని బయటకెళ్ళబోతుంది. మంచినీళ్ళు తాగుతారా అనైనా అడగలేదు. ”ఏంటే… రమణా… ఇల్లు ఎతుక్కుంటూ వచ్చావ్‌? నీకు మర్యాదలు చేయడానికి నేను ఇంటిపట్టున ఉండే ఈలులేదు కదా! బేరం చేసుకోవాలి, పొట్ట బోసుకోవాలి… విషయం ఏంటో చెపితే నేను ఇనేసి బయటికి పోవాలి” అని ముళ్ళమీద నించున్నట్టు అడిగింది.
”బాబాయ్‌! ఎక్కడికెళ్ళాడు పిన్ని” అని అడిగాను.
”నిన్న రాత్రి వచ్చాడు తెల్లారే పోయాడు. ఎప్పుడొత్తాడో ఎప్పుడు పోతాడో! ఆడికి నాకు మంచి సెబ్బర మాటాడుకోడానికి ఏమన్నా ఉంటే కదా! నేను ఇవరంగా చెప్పడానికి వాడు చేయడానికి. ఇరవైఏళ్ళనాడే మంది ముఖాన కొట్టి మోడువారిన దానిలా బతుకుతున్నా. చుట్టాల్లెక్క వచ్చి పిన్నీ గిన్నీ అని వరసలు కలిపి ఐస్‌ చేద్దామనుకున్నావేమో… అయన్నీ ఇక్కడ కుదరవ్‌… ఎందుకొచ్చావో అది చెప్పు” అని దులిపేసింది.
ఆమె అట్టా మాట్టాడటంతో చానా బాధేసింది. ఆమె మాటల్లో నిజముంది కదా అనుకుని తమాయించుకుని ”అక్కడ అందినచోటల్లా అప్పులు చేసి కనబడకుండా పోయాడు. ఇక్కడికి వచ్చాడని తెలిసింది. మాట్టాడి డబ్బులు ఎప్పుడు కడతాడో కనుక్కుందామని వచ్చాం” అన్నాను.
”ఇక్కడికొచ్చి మాత్రం ఆడేమన్నా మా కష్టం సుకం చూత్తన్నాడా? వస్తాడు తింటాడు పోతాడు. ఏడికి పోయేది, ఎక్కడ ఉండేది మాకేం తెలుస్తాది ఆడికి ఊరూరా దుకాణాలు పెట్టడం అలవాటు. అప్పులే చేత్తాడో, దొంగతనాలే చేత్తాడో… ఏయే ముండకి పోస్తాడో… నాకేం తెలుసు. ప్రతి ముండా నా ఇంటిముందుకొచ్చి ఆడి గురించి ఆరా తీయడం, ఆళ్ళ సొమ్మంతా తెచ్చి ఇక్కడ ధారపోసి మేడలు మిద్దెలు కట్టినట్టు నన్నొచ్చి అడుగుతా ఉంటారు. నా సవతుల్లారా… ఏ దొంగ నా సవితొచ్చి నన్నడుగుతారో అడగమనండి. కాపరం కూల్చి ఆడినేసుకుని దేశం మీదకి పోయినప్పుడు తెలియదా? ఈ ఇంటికి సంబంధం లేకుండా ఆడిని ఏసుకునిపోయామని. అప్పుల్జేసిన ప్రతిసారి వచ్చి నా గుమ్మానికి ఏలాడతారు. ఎదవ సంత… ఇంకోసారి నా ఇంటిముందుకొచ్చి అడిగారంటే ఒక్కోదాన్ని కిందా పైనా చీల్చి పంపుతానేమనుకుంటూన్నారో…” అని ఎదురుతిట్టడం మొదలుపెట్టింది.
”అదికాదు పిన్నీ చీటీలు పాడుకుని, రోజువారి చీట్లు తీసుకుని మనిషి అయిపుఅజా లేకుండా పోతే లక్ష రూపాయలుదాకా మా అమ్మ ఏడనుంచి తెచ్చి కట్టుద్ది. అన్నిచోట్లా మా అమ్మచేత ఏలిముద్రలేపిచ్చి ఇరికిచ్చి వచ్చాడు. నాలుగిళ్ళలో పాచి పన్జేసుకునేది అన్ని డబ్బులు ఎట్టా కట్టుద్ది?” అని గట్టిగానే అడిగాను.
”ఎట్టా కట్టుద్దో… అయన్నీ నాకేం తెలుసు. గొర్రె కసాయాడిని నమ్మినట్లు తెలివితక్కువాళ్ళని నిండా ముంచేసిపోతున్నా తెలుసుకోలేకపోతే అది ఆళ్ళ కర్మ. దానికి నేనేమి చేస్తాను. మరోమారు ఇట్టా ఆడిని వెతుక్కుంటూ నా ఇంటికి రాకండి. ఇయన్నీ నా బిడ్డకి తెలిస్తే బాధపడుద్ది… అంటూ ఇంటికి తాళం పెట్టుకుని ఎల్లిపోయింది.” ఆ ఇంటో పెద్ద టీవి, బీరువా, పిల్లకి మీ బండి లాంటి బండి రెండేలరూపాయల డ్రస్సులు… ఖరీదైన సెంట్లు ఇయన్నీ ఈడేసుకెల్లి ఇచ్చి వచ్చినయి కాదా… అయ్యన్నీ మాకు తెలియదనుకుంటుంది. ఇంటోపెట్టి దాచేసి లేడని అబద్ధం చెపుతుంది… ఆరోపణగా చెప్పింది.
”అలా ఎందుకు చెప్పుద్ది లేవే? నిజంగానే అతనక్కడ లేడేమో… అయినా నేను చెప్పాను కదా అక్కడికెళితే అలాంటి సమాధానం వస్తుందని… అయినా వినకుండా ఎగరేసుకుని వెళ్ళారు. మీ బాబాయి ఆమెని వదిలేసి ఇరవై ఏళ్ళు అయింది అంటున్నారు. ఆకుకూరల మ్ముకునో, కూరగాయలమ్ముకునో బిడ్డని పెంచుకుంది, చదివించుకుంది ఆ పిల్ల ఉద్యోగం చేస్తుందిగా, సంపాదించుకున్న డబ్బుతో అన్ని కొనుక్కుని ఉండొచ్చు కదా… ఆలోచించు” అన్నాను నేను!
నేను చెప్పిన మాటలకి అయిష్టం గా ముఖం పెట్టి…
”లేదమ్మా… ఇక్కడ అప్పులు చేసిన సొమ్మంతా ఆ… దొంగ నా బట్ట అక్కడికే చేర్చాడు. ఆడిని పట్టుకోవాలంటే ఒకటే దారి. ఆడికి అప్పులిచ్చిన వాళ్ళందరితో చెప్పి ఆడి మీద పోలీస్‌ కేస్‌ పెట్టి వాడిని బయటికిలాగి వాడి చేతే డబ్బు కట్టియ్యకపోతే నా పేరు రమణే కాదు” అంటూ కోపమంతా పని మీద చూపెట్టింది. ఓ రెండు మూడు రోజులు ఫోన్ల మీద వాళ్ళ బాబాయి ఆచూకీ కనిపెట్టే ప్రయత్నం చేసింది.
నాలుగు రోజుల తర్వాత రమణ అమ్మమ్మ సుబ్బమ్మ వచ్చి ”యాభై వేల రూపాయల చీటీ రెండోదే పాడుకుని పోయాడు. ఇప్పుడు ఆళ్ళకి డబ్బులు కట్టాలి. బ్యాంకీలో ఈ డబ్బులు యేసి పెట్టుకున్నాను. ఎంత వస్తాయో కాస్త చూసి చెప్పమ్మా? అంటూ అడిగింది సుబ్బమ్మ. వయసు అరవైపైనే ఉంటుంది. బక్కగా నడుం ఒంగిపోయి ఉంటుంది. అయిదారిళ్ళల్లో పనులు చేసుకుంటూ ఉంటుంది. చకచకా నడుస్తూ సూరీడుతో పోటీ పడుతూన్నట్లు ఆరుగంటలకల్లావచ్చి వాలుద్ది అలా పనులు చేసుకుని నెలకింత పోస్టాఫీస్‌లో రికరింగ్‌ డిపాజిట్టులో మదుపు జేసుకుని వాటిని తీసి మళ్ళీ బ్యాంక్‌లో డిపాజిట్‌ చేసుకుని ఉంది.” ముసలాడు చస్తేనో, నేను చస్తేనో… తగలె య్యడానికి ఖర్చులకైనా ఉంటాయమ్మా… బిడ్డలు బతికుండంగా ఇంత ముద్దైనా ఏయనాళ్ళు చచ్చాక మాత్రం తిట్టకుండా కాటికీడుస్తారా? చచ్చాక ఖర్చులకైనా వస్తాయని ఇట్టా దాచిపెట్టుకున్నా” అని జెపుతూ బాండ్‌ పేపర్‌లు నా చేతికిచ్చింది.
అవి తీసుకుని చూస్తే ఒకటి మూడేళ్ళకి, ఇంకోటి అయిదేళ్ళ కాలానికి డిపాజిట్‌ చేసి ఉన్నాయి. మెచ్యూర్‌ కాకుండానే తీసుకుంటే తక్కువ వస్తాయి చాలా నష్టపోతారని చెప్పాను.
”ఏం చేద్దామమ్మా…? ఎంతో కొంత! వచ్చినయి తీసేసుకుని బాకీల వాళ్ళకి కట్టాలి. ఆళ్ళు రోజు ఇంటి చుట్టూ తిరిగి నానా కూతలు కూసి పోతున్నారు. అదేమో ఒకటే ఏడుస్తూ కూడు నీళ్ళు లేకుండా పడి ఉంటుంది. కన్న పేణం చూత్తా…చూత్తా… ఎట్లా ఊరుకోను?” అంది బాధగా.
”అన్ని బాకీలు తెలిసే ఎందుకు చేయనిచ్చింది తనెందుకు పూచీకత్తు ఇచ్చింది బుద్ధిలేదు?” అడిగాను కోపంగా.
”నిజంగానే దానికి బుద్ధి లేదమ్మా… ఇంత జరిగినా వాడు అప్పుడప్పుడు వస్తానే ఉన్నాడు. ఊరంతా సద్దుమణిగాక దొంగలా ఇంటికి చేరతాడు. ”ఆకలవుతుందమ్మే” అంటాడు వాడు వస్తాడని. అన్నం కూర వేడివేడిగా వండుకుని కూర్చుంటది కదా! కరిగిపోయి కొసరికొసరి తినబెట్టుద్ది. సుష్టుగా తిని అలవాటుగా దాన్ని పక్కలో వాడుకుని తెల్లవారుఝాము బస్సెక్కి పోతాడు. ఎల్లేటప్పుడు ఛార్జీలకి డబ్బులు కూడా ఇదే ఇచ్చి పంపుద్ది. పగలంతా ఇంటిచుట్టూ తిరిగే బాకీలోళ్ళతో అమ్మనా బూతులు కూపిచ్చుకుని ఏడుస్తా కూర్చుండే సంగతే మర్చిపోయి ఆడితో సరసాలడుద్ది. ఇదెక్కడి ఆడదో నాకు ఇసుమంతైనా అర్థమవట్టల్లే! ఈ ఇసయం దాని పిల్లలకి తెలిస్తే చీదరిచ్చుకుంటారని కూడా లేదు. ఆడంటే దీనికి ఎర్రిప్రేమ. అదలుసుకి తీసుకుని ఆడు అట్టా అడ్డంగా దీన్ని వాడుకుని నూకుతాడు కచ్చగా చెప్పింది ”దురగ ఏణర్థం పిల్లప్పుడు మొగుడిని ఇద్దరు పిల్లలని వదిలేసి ఆడితో వెళ్ళిపోయింది. ఆర్నేల్లుపాటు ఎతికెతికి పట్టుకున్నాం. చిల్లకల్లు దగ్గర హోటల్లో పనికి పెట్టాడు. ఆడేమో ఏ పనిచేయకుండా కూచుని తినేవాడు. మొగుడితో చిల్లుచీటి ఇప్పిస్తామని చెప్పి బతిమలాడి ఇంటికి తీసుకొచ్చాం. పంచాయితీలో మూడేలు తప్పు కట్టి పెళ్ళి రద్దు చేపిచ్చాము. తల్లి బిడ్డలని ఇంటో పెట్టుకున్నాం. ఆడు ఇష్టమైతే ఇక్కడుండేవాడు లేకపోతే దీన్ని తీసుకుని ఆ ఊరు ఈ వూరు తిరుగుతా ఉండేవాడు. ఎక్కడ చూసినా బాకీలు చేయడం ఎగ్గొట్టి రాత్రికిరాత్రే మూటాముల్లె సర్దుకుని వచ్చేయడం. దీన్ని ఇక్కడ ఒదిలి అసలు పెళ్ళాం దగ్గర కూసుంటాడు. ఆ బాకీలాళ్ళు వచ్చేమో దీని జుట్టు పట్టుకుంటారు. ఎక్కడ చచ్చేమమ్మా! ఇట్లా ఎన్నిసార్లో, దీనికి బుద్దిరాదు…” ముక్కు చీది పమిటచెంగుతో కళ్ళు తుడుచుకుంది సుబ్బమ్మ.
అదేరోజు ఫిక్సిడ్‌ డిపాజిట్‌ చేసుకున్న డబ్బు తీసి గొంతుమీద కూర్చున్నవాళ్ళందరికీ కట్టేశారు. చూస్తున్న నాకైతే చాలా బాధేసింది ముసల్దాని కష్టా ర్జితం. అంతా అలా బుగ్గిపాలైపోయింది అని.
ఒక నెల రోజుల తర్వాత రమణ సంతోషంగా ఒక వార్త మోసుకొచ్చింది.
మా బాబాయి పాతూరు అడ్డరోడ్‌ దగ్గర కాలేజీలో వాచ్‌మెన్‌గా పనిచేస్తున్నా డట. అర్జంటుగా పెళ్లివాడిని పట్టుకుని ఎంతో కొంత డబ్బు గుంజుకు రావాలి. నేను తొందరగా వెళ్ళాలి. గబా గబా పని కానివ్వండమ్మా అంటూ హడావిడి పెట్టింది. ఆశగా అక్కడికి వెళ్ళినవారికి చేదు అనుభవమే ఎదురయిందని రమణ చెప్పింది.
”ఏం డబ్బులే! నేనెందుకు కట్టాలే! అక్కడ అప్పులు జేసినయన్నీ నువ్వు నీ కూతుళ్ళు, నీ అమ్మ అయ్యే తినేశారు, నాకేం సంబంధం లేదు. మూసుకుని ఇక్కడనుండి పో! నేను పనిచేసుకునే చోటుకొచ్చి దొంగ నాటకాలేసి డబ్బులు గుంజే వేసమేత్తన్నా వేమో, నరికి ముక్కలు జేస్తా… పో అని జుట్టు పట్టి బయటకి తోసేసినాడు. ఆడికి మా ఉసురుగొట్ట. ఆడు సర్వనాశనం అయిపోతా డు. ఆ దొంగ నాయాల మట్టి కరసుకుపో తాడు” అని మెటికలు విరుస్తూ తిట్టిపోసింది.
”అందుకే అంటారు తాటిచెట్టు నీడ నీడా కాదు తగులుకున్నాడు మొగుడు కాదు అని చెపితే మా అమ్మ ఏ మాత్రం ఇనలా.. ఆడు ఏమి చేయమంటే అది చేసింది పది రూపాయల వడ్డీకి కూడా అప్పులు జేసి ఇచ్చింది వాడేమో అక్కడ హాస్టల్‌లో మెస్‌లో పనిజేసే ఆమెతో సంబంధం పెట్టుకుని కొత్తకొత్త చీరలు కొనిచ్చి సినిమాలకి షికారులకి తిరగడం మొదలెట్టాడంట. ఇంకెక్కడి డబ్బు ఇక ఆడి దగ్గరనుండి పైసా డబ్బులు కూడా రావమ్మ సంకనాక్కుంటా… మా అమ్మ కష్టపడి కట్టాల్సిందే…” అంటూ విచారంగా చెప్పింది.
”ఇక మీ బాబాయి రాడంటావా? అది నిజమేనా?” అడిగాను.
”ఎందుకు రాడు కొత్త మోజు తీరిపోయాక లేకపోతే ఇట్టాగే అప్పులు జేసి ఆళ్ళని ముంచేసి ఏదో ఒకనాడు మా అమ్మ ఇంటికొచ్చి పడతాడు. అప్పుడిది ఆడుచేసినవన్నీ మర్సిపోయి కావిలిచ్చుకుని ఇంటో పెట్టుకుంటుంది. ఆడంటే మా అమ్మకంత పిచ్చి. ఆడు ఎన్ని చేసినా మా అమ్మ మారదంతే! వాడి మూలంగానే నేను, దుర్గ అనాథలా పెరగాల్సి వచ్చింది. అమ్మ ఉండి లేనట్టు, నాన్నేమో మమ్మల్ని వదిలేసిపోయి ఇంకో పెళ్ళి చేసుకుని మా అమ్మమ్మ తాతయ్య పెంచితే పెరిగాం. ఏదో ఇట్టా అత్తెసరుబతుకులు బతుకుతున్నాం” ఆవేదనగా చెప్పింది.
వింటున్న నాకు సాంబమ్మపై జాలి, అసహ్యం రెండు కల్గాయి. ఈ ఆడాళ్ళంతా ఇంతే! తెలిసి తెలిసి కూడా మోసపోతారు. వాడు దుష్టుడని తెలిసి కూడా క్షమించేస్తారు. వీళ్ళని ఎవరు మార్చలేరు చూసి చూసి ఇతరులకి విరక్తి కలగాలి తప్ప అనుకున్నాను.
సాంబ ఒంటిపై బంగారమమ్మి, పనిచేసే ఇళ్ళల్లో అప్పు తెచ్చి బాకీలు కట్టేసింది.
రెండునెలలు గడిచాక రమణ నవ్వుకుంటూ వచ్చి ”మీకొక షాకింగ్‌ న్యూస్‌ అమ్మా! మా బాబాయి వచ్చి అమ్మ ఇంటిముందు పడున్నాడు. ఒళ్ళంతా విరగబొడిచి వదిలి పడేసారు. ఒంటిమీద సోయ లేకుండా పడిపోయి ఉన్నాడు. ఆడినెవరో చితకతన్ని ఇక్కడ పడేసి పోయారో, లేక ఆడే వచ్చి పడ్డాడో తెలియదు కాని ఇప్పుడు మళ్ళీ మా అమ్మ పాలబడ్డాడు అంటూ చెప్పింది.
”మీ అమ్మ అతన్ని లోపలి రానిస్తుందా” అడిగాను. ఆడిని చూసి కూడా చూడనట్టే పనిలోకి వెళ్ళిపోయింది. ఏం చేస్తదో చూడాలి. ఈసారిగాని ఆడిని రానిచ్చిందా… మేమందరం దాన్ని వదిలిపా రేత్తాం. దాని సంగతే పట్టించుకోం” అని చెపుతూ ”మా ఇంటికాడ ఏదో గోల వినబడు తుంది. నేను ఇంటికి పోతున్నా… మీరు ఒకసారి డాబా పైకెక్కి చూడండమ్మా” అంటూ తొందరపెట్టి అది పరుగులు తీసింది.
సాంబ పనికెళ్ళి నాలుగైదు గంటల తర్వాత ఇంటికొచ్చి చూస్తే కూడా రాంబాబు అలాగే ఉన్నాడు. వాడిని చూసి ఆమెకి కోపం తన్నుకొచ్చింది. ”ఈ గాడిద కొడుకు నా కొంప ముందుకొచ్చి పడ్డాడు. ఇప్పుడుదాకా ఈడితో పడింది చాలదా… ఈడిని ఈ పంచన జేరనీయనేకూడదు అంటూ రాంబాబుని జుట్టుపట్టి తలపైకి లేపి… ”రేయ్‌! ఎందుకొచ్చావురా ఇక్కడికి? నువ్వుంచుకున్న దాని మొగుడు కొట్టిచ్చాక గాని నా ఇల్లు గుర్తు రాలేదంటరా? నేనుగాక ఇంకోటి కావాల్సొచ్చిందంటారా నీకు? దొంగనాబట్ట, నీ నోట్లో నా సాడు పొయ్య – ఊరూరికి ఒకదానిని మరిగి ఇక్కడ అప్పులు జేసి నన్ను ఇరికిచ్చి పోతావంటారా! రోజూ సట్టీలు సట్టీలు మాసం కూరలు వండిచ్చుకుని తిని తెగ తాగి అడ్డంగా నన్ను వాడుకుని నడివీధిలో నన్ను నిలబెట్టిపోతావంటారా… చావు దొంగనాకొడకా… అంటూ కాలితో ఆడి డొక్కలో కుమ్మేయడం మొదలెట్టింది.
సాంబ… ఆగవే! చెట్టంత మగాడిని అట్టా కాలితో కుమ్ముతున్నావే? నీ వరసేమి బాగోలేదు. తప్పుచేసిన మొగాడు ఇంటికొత్తే కనికరించి కడుపులో దాచుకోవాలే తప్ప రోడ్డున పడేసి కొడతావా? అంటూ అడ్డొచ్చాడు సాంబ అన్న వెంకటేశ్వర్లు.
చాల్లే ఆపరా నీ సుద్దులు. నన్ను అప్పులాళ్ళకి అప్పజెప్పి మొహం చాటేసి ఇంకో ఆడదానింటిలో కులుకుతా ఉంటే ఫలానా చోట ఆడుండాడని తెలిసి కూడా చెప్పకుండా దాచేసింది నువ్వు గాదు, అయినా ఆడు నా మొగేడేంటిరా… కట్టంలో ఉన్న ఆడదానికి నాలుగు మాయమాటలు జెప్పి మొగుడి నుండి పెళ్ళాన్ని విడదీసి ఎడాపెడా వాడుకుని వదిలేసే ఈ నాకొడుకు నాకు మొగుడేంటిరా… నా బట్ట! ఈడిని ఇయ్యాల చితకతన్ని కువ్వలా పడెయ్యకపోతే నేను ఆడదాన్నే కాదు. ఆడదంటే నీకు అంత అలుసంటరా? అవసరానికి వాడుకుని పారేసే బొమ్మంటరా? అంత దగా చేస్తావా? నిలువునా దోపిడీ చేస్తావా… ఇంకా నీ ఆటలు సాగనిస్తానా? అంటూ మొహమ్మీద పటాఫట్‌న కొడుతుంది అపర కాళికలా. ఆ ఆవేశంలోనే రాంబాబు జుట్టుపట్టుకుని బయటికీడ్చి… తూ…! అని వాడి మొహమ్మీద ఉమ్మేసింది.
సాంబలో అంత చైతన్యం వచ్చినందుకు నాకాశ్చర్యం వేసింది. రమణ కూడా నావైపు చూస్తూ ఆనందంతో చెయ్యి ఊపింది.
