రంగ పిన్ని ఆకాశం – సాయిపద్మ

నాకు రంగ పిన్ని అంటే చాలా ఇష్టం. ఎంత ఇఫ్టమంటే అమ్మకన్నా ఇష్టం. అమెరికా నుంచి సెమిస్టర్‌ బ్రేక్‌ కోసం ఇండియాకు వచ్చిన మర్నాడే, పిన్ని ఇంటికి వెళ్ళాలి అన్నంత ఇష్టం. అమ్మ చంపేస్తుందని ఆగాను గానీ, లేదా అక్కడే దిగేదాన్ని. అందుకే అమ్మ చెప్పిన మాట విని, తాగుతున్న ఫిల్టర్‌ కాఫీ గొంతులో గరళం అయిన ఫీలింగ్‌ వచ్చింది.

‘‘రంగ విషయం ఏమీ తెలీదురా… మారిపోయింది పూర్తిగా, నాకేం నచ్చలేదు’’ అన్నది అమ్మ. ‘‘అదేంటమ్మా అలా అంటావ్‌? రంగ పిన్ని ఏం చేసింది? బాబాయితో ఏమన్నా గొడవా?’’ నా ఆదుర్దా స్వరానికి, అంతకన్నా అసహనంగా జవాబిచ్చింది అమ్మ, ‘‘అతనితో గొడవేమో గానీ, ఈవిడే విచిత్రంగా ప్రవర్తిస్తోంది. అర్థం కాని మాటలు మాట్లాడుతూ… అస్తిత్వం అంటుంది. పోనీ ఇక్కడకి రా అంటే రాదు, తన సమస్య తనే పరిష్కరించుకుంటాను అంటుంది. విసుగెత్తి ఫోన్‌ చేయడం, మాట్లాడటం మానేశాను!’’
నాకెందుకో అమ్మ స్వరం నచ్చలేదు. స్వరం వెనుక, తెలీని ఈర్ష్య ధ్వనించినట్టయి ఎందుకో ఆశ్చర్యం అనిపించింది. ఏదీ నచ్చలేదు, తాగుతున్న కాఫీ, అమ్మ మాట, వాతావరణం అన్నీ… నేనేమీ అనలేదు. తొందరపడదల్చుకోలేదు. నెమ్మదిగా అన్నాను, ‘‘కనుక్కుందాంలే’’ అని. ఆ మాటతో శివంగిలా చూసింది అమ్మ నా వైపు, ‘‘నేనేం చెప్పినా నీకు అర్థం కాదు కదూ. ఇదిగో ప్రవీణా… ప్రతి ఇంటికీ కొన్ని విషయాలూ, పద్ధతులూ ఉంటాయి. అలాగే ప్రతి మనిషికీ కొన్ని సాంప్రదాయపు విలువలు కూడా. అలాంటి విషయాల్లో నువ్వు ఎక్కువగా కల్పించుకోకు. అప్పుడు నిన్ను అనరు, నీకు నేర్పి పెట్టానని నన్ను అంటారు. పిన్ని గురించి నువ్వు ఎక్కువ ఓ ఇదయిపోవటం నాకు నచ్చదు, నాన్నగారికి కూడా’’ ఖండిరచి పడేసింది అమ్మ నాన్నగారి పేరు కూడా సాయం తీసుకుంటూ. ప్రేమతో ‘వీణా’ అని పిలిచే పిలుపు నుండి, ప్రవీణకి ప్రమోషన్‌ రాగానే అర్థమయింది విషయం ఏదో సీరియస్‌ అని. నేను అవును, కాదు అన్న టైప్‌లో తలూపి అప్పటికి తప్పించుకున్నాను.
రంగపిన్ని… రంగనాయకి, మా అమ్మకి ఏకైక చెల్లెలు. అమ్మకీ, తనకీ ఆరేళ్ళ వయసు తేడా ఉంది. కానీ, ఇద్దరి
పెళ్ళిళ్ళూ ఒక సంవత్సరం తేడాలో అయ్యాయి. దానికి రంగ పిన్ని అందం, గుణగణాలు కారణమని మా బంధువులందరి సామూహిక తీర్మానం. రంగ పిన్ని పిల్లలు ప్రదీప్తి, అరుణ్‌ నాకంటే చిన్నవాళ్ళు. ఇద్దరూ హాస్టల్స్‌లో ఉండి చదువుకుంటున్నారు. ఇంట్లో అయితే చెడిపోతారని రంగ పిన్ని భర్త, జA కృష్ణమాచారి గారి నిశ్చితాభిప్రాయం. ఆయనో ఛార్టర్డ్‌ అకౌంటెంట్‌. జీవితాన్ని, బాధ్యతలనీ చక్కగా తూకంగా నడిపే కుటుంబం.
ఇక రంగ పిన్ని` ‘‘అందం, అణకువ, సాంప్రదాయం, విలువలు, చక్కటి పాట, అమృతం లాంటి వంట, మంచి ఆతిథ్యం, ప్రేమ ఇవన్నీ మిక్సీలో వేసి నిన్ను సృష్టించాడు బ్రహ్మ, నీలా ఉండాలి పిన్నీ ఎవరైనా’’ అన్నాను ఒకసారి. పిన్ని నవ్వేస్తూ, ‘‘మంచితనం, అణకువ అంత బరువు ప్రపంచంలో ఇంకేదీ లేదు నాన్నా… నాలా వద్దు, నీకు నచ్చినట్టు ఉండాలని అనుకో’’ అన్నది.
ఇలాంటి ఎన్నో, చెరుపు మరుపు సంఘటనలు తలచుకుంటూ నిద్రపోయాను అనిపించాను. రంగ పిన్ని వాళ్ళు మేము ఉన్నది ఒకటే సిటీ అయినా, సుమారు ఇరవై కిలోమీటర్ల దూరం. రెండు గంటల ట్రాఫిక్‌ను తలచుకుంటూ, ‘‘పొద్దున్నే వెళ్ళిరావాలి వాళ్ళ ఇంటికి’’ అనుకుంటూ, కలత నిద్రలోకి ఎప్పుడు జారుకున్నానో గుర్తే లేదు.
రంగ పిన్ని వాళ్ళ అపార్ట్‌మెంట్‌ ముందు ఆలోచిస్తూ నేను ` డోర్‌కి ఒక ప్రక్కన క్రోం ప్లేట్‌తో జA కె.కృష్ణమాచారి, ప్రక్కన బాబాయి డిగ్రీలు, అధికార హోదా… రెండోవైపు ఒక అట్టమీద నీట్‌గా కట్‌ చేసి, రంగుల స్కెచ్‌ పెన్‌తో చేత్తో రాసిన పేరు ‘రంగనాయకి, మ్యూజిక్‌ టీచర్‌, క్లాస్‌ వేళలు ` పొద్దున్న 6`10, సాయంత్రం 6`8’ అని ఉంది. ఒకటేసారి రెండు ప్రపంచాల పరిచయంలా అనిపించింది. లోపల నుండి బిలహరి రాగం స్వర జతి ‘‘పలుమారులుగా రవమున నిన్‌, పిలచిన పలుకవు అలుగకు రా… కరివరదా మరి మరి నా…’’ శృతిబద్ధంగా చిన్నా పెద్దా గొంతుల కోరస్‌ వినబడుతోంది. కాలింగ్‌బెల్‌ నొక్కాలా వద్దా అన్న సందోహంలో నేను… ఓప్‌ా ప్రవీణా నువ్వా? అని వెనుకనుండి వినబడగానే ఆశ్చర్యంగా వెనక్కు తిరిగాను. వెనకాల బాబాయి చేతినిండా సంచీలతో, కొన్ని తాజా కూరలు, ఇంకా బ్రెడ్‌ లాంటివేవో తొంగి చూస్తున్నాయి వాటిల్లోంచి. ‘‘రా రా’’ అంటూ కొంచెం నవ్వుతూ లోపలికి పిలిచారు బాబాయి. ఆయన వెంట ఇబ్బందిగా నేను, చివరిసారి బాబాయి తలుపు తీసింది ఎప్పుడా అని ఆలోచించుకుంటూ. కొంచెం ముభావంగా ఆయన ‘‘మీ పిన్ని కోసం కదూ? తను ఆ గదిలో ఉంది!’’ అని చెప్పి లోనికి వెళ్ళిపోయారు నా సమాధానం, పలకరింపు దేనికోసం ఎదురుచూడకుండా…!!
సరేనని పిన్ని గదిలోకి ప్రయాణం. అది మూడు బెడ్రూమ్స్‌ ఇల్లు. ఒకటి ఎప్పుడూ బాబాయి ఆఫీస్‌ కం బెడ్రూమ్‌గా వాడటం అలవాటే. అలాగే హాల్‌లో కూడా సగం ఆయన కోసం వచ్చేవాళ్ళకి. ఒకటి గెస్ట్‌ రూమ్‌. ఇంకోటి పిల్లలు, పిన్ని ఉండేవాళ్ళు. ఇప్పుడా గెస్ట్‌ రూమ్‌ పిన్ని టీచింగ్‌ రూమ్‌గా మార్చినట్టు ఉంది. కొంతమంది పిల్లలు స్కూల్‌ యూనిఫాంలలో, మరికొంతమంది రకరకాల డ్రెస్‌లలో
ఉన్నారు. ఇద్దరు టీనేజ్‌ అమ్మాయిలూ, ఒక ఇద్దరు ఆంటీలు కూడా ఉన్నారు. వాతావరణం ఉత్సాహంగా ఉంది. మధ్యలో నవ్వుతూ విరబూసిన పువ్వులా రంగ పిన్ని. ఎప్పుడూ ఫ్రెష్‌గా, అందంగా కనిపించే పిన్ని, ఇవాళ ఇంకా అందంగా, ఆహ్లాదంగా ఉన్నట్టు అనిపించింది. నుదుట పూజ చేసి పెట్టుకున్న అడ్డబొట్టు, తను ఎప్పుడూ పెట్టుకొనే తిలకం నిలువుగా, కింద కుంకుమ బొట్టుతో ఏంటో వింత శోభగా ఉంది. సంగీత పాఠం చెబుతూనే, నన్ను ఓ పక్కగా కూర్చోమని సైగ చేసింది. వెంటనే తను పాఠంలో పూర్తిగా లీనమైపోయింది పూర్తి క్రమశిక్షణతో, అందర్నీ ఒకేలా చూస్తూ. పెద్దవాళ్ళు తప్పు పాడినా, సున్నితంగానే అయినా, నిక్కచ్చిగా కరక్ట్‌ చేస్తోన్న పిన్నిని చూస్తూ టైం ఎంత అయిందో తెలియనే లేదు.
‘‘ఏంటి వీణా, అంత దీర్ఘాలోచన…!’’ అని పిన్ని నవ్వుతూ కుదిపేదాకా. ‘‘హా… పిన్నీ, క్లాస్‌ అయిపోయిందా?’’ అంటే ‘‘అయిపోయిందిరా. కాఫీ తాగుతావా?’’ అంది అదే గదిలో అప్పటిదాకా నే గమనించని కర్టెన్‌ను జరుపుతూ. కర్టెన్‌ వెనకాల, పొందిగ్గా అమర్చిన చిన్న వంటిల్లు, ఆ బెడ్‌రూమ్‌, బాల్కనీని కలుపుతూ, చిన్న యుటిలిటీ కూడా. ‘ఏంటి పిన్నీ ఇదంతా. మరి నీ వంటగది, మిగతావి. ఏదేదో విన్నాను?’’ నిన్నటినుండీ సాగుతున్న మధనం… ఒక్కసారి విస్ఫోటనమా అన్నట్లు ప్రశ్నల్లా వర్షించాయి.
పిన్ని ఫకాల్న నవ్వింది. ‘‘చూశావా నువ్వు కూడా నా వంటగది ఏమైపోయిందో అని గాభరాపడ్డావు. ఆడవాళ్ళుÑ వంటగది రెండూ ఒకటేనా?’’ అంది పిన్ని కాఫీ అందిస్తూ. ‘‘అహహ… కాదు పిన్నీ. అమ్మ ఏదో చెప్పింది, నువ్వు ఏదో కొత్త పని చేశావని, ఎవరి మాటా వినటం లేదని…!!’’ నసుగుతూ, నా గొంతులో నాకే తెలీని సంకోచం ధ్వనిస్తూ…!
‘‘అవన్నీ చెప్పే ముందు, నీకో మాట చెప్తాను వీణా. రాసి పెట్టుకో ఎక్కడైనా’’. ‘‘మనలా మనం బ్రతకటం యుద్ధం కన్నా తక్కువేమీ కాదు. కానీ… మనవాళ్ళు మనల్ని అర్థం చేసుకుంటారు అనుకోవటం మాత్రం మన సంకుచిత మనస్తత్వం. అసలు మనవాళ్ళు అనే పరిధి మారాలని నాకు అనిపిస్తుంది’’ అంది పిన్ని. సోషల్‌ సైకాలజీలో మా ప్రొఫెసర్‌ చెప్పిన మాటలు గుర్తొచ్చాయి. ‘చాలా మటుకు భావ విప్లవాలు కేవలం అసహనాలుగా మిగిలిపోవటానికి కారణం, మనలో ఉన్న అవగాహనా లోపం. మనకి తెలిసిన చిన్న పరిధిలోని మనుషులు మనల్ని అర్థం చేసుకొని, ప్రేమించి, మన నిర్ణయాలు ఆమోదించాలి అనుకోవటం’ అంటారు ఆయన. ఇంచుమించు పిన్ని చెప్పింది అదేగా…!
పిన్ని సాలోచనగా చెప్పటం మొదలుపెట్టింది… ‘‘నా వయసు ఇప్పుడు నలభై వీణా. పెళ్ళయి ఇరవై రెండేళ్ళు. పెళ్ళికి నా వయసు పద్దెనిమిది. ఏమీ తెలీదు. అక్క అంటే గౌరవం. అమ్మ, నాన్న అంటే ప్రేమ, గౌరవం. ‘నీకు మంచి భవిష్యత్తు ఉంది పెళ్ళి చేసుకో’ అన్నారు. అప్పటికి మీ బాబాయి జAతో కుస్తీ పడుతున్నారు. చిన్న ఉద్యోగం. అది నాకేనాడూ ఇబ్బంది కలిగించలేదు. ఇబ్బందల్లా మీ బాబాయి ప్రవర్తనతోనే. సాంప్రదాయం మూటకట్టి ఆ వాసన తీయకుండా పెంచారు మా అత్తామామలు. సాంప్రదాయంలో చాలా హింస ఉంటుంది వీణా. అది పూజల వెనుక, ఆచారాల వెనుక దాగి ఉంటుంది. అవసరమైనప్పుడు పూజ సామాను తోమినట్టు, భార్య లేదా కోడలిని ఆ భారం ఎలా తలకెత్తుకోవాలో చెప్తారు. వాళ్ళని వీలైనంత తోముతారు. భార్య అంటే ఒక ఇన్‌స్ట్రుమెంట్‌. అదే సుఖానికీ, మిగతా పనులకీనూ. పెళ్ళయి ఆరేళ్ళదాకా మాకు వేరే బెడ్‌రూమ్‌ తెలీదు. లేదని కాదు, వేరే బెడ్‌రూమ్‌ మేము వాడకూడదు. హాల్లో నలుగురి మధ్య పడుకొని, రాత్రి ఆయన పిలిచినప్పుడు వెళ్ళాలంటే సిగ్గుతో, అసహ్యంతో ప్రాణం పోతున్నట్లు ఉండేది. అది కూడా తలుపులు వేసుకోకూడదు, జారవేయాలి. మా అత్తగారు ఎదురుగా హాల్లో మంచం వేసుకొని పడుకునేవారు. ఏ నిమిషాన ఎవరి కంట పడతామో అన్నట్టు సాగిన సాంసారిక జీవనంలో, ఎలా అయితేనేం ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టేశారు. మా అత్తగారు కాలం చేశారు. కానీ,
వాళ్ళు నేర్పినవి ఆయనలో పూర్తి సజీవంగా ఉన్నాయని తెలుసుకునేసరికి నాకు, ఇదా నేను అనుభవిస్తున్న జీవితం అనిపించింది. సంగీతం నేర్చుకున్నాను, కానీ పాడకూడదు. పాట భోగం వాళ్ళకి. చక్కగా రాయగలను, కుట్లు, అల్లికలు వచ్చు. ఎవరికీ ఏదీ చేయకూడదు. ఎందుకంటే, ఒక జA భార్యగా నాకా అవసరం లేదు. నీకేమీ రాదు, నేను దయతలచి చేసుకున్నాను అంటే, అంతకన్నా దయగా నవ్వాలి. ఇంతోటి అందానికీ, నీకు నిక్కు ఎక్కువ అంటే, నిజమేనేమో అని ఆలోచనలో పడాలి. పిల్లల మధ్యలో పడుకున్నా, పిలిచినప్పుడు వెళ్ళాలి. ముఖ్యంగా, అతని సుఖం అయిపోయిన తర్వాత వచ్చేయాలి. ఎదురు తిరిగితే, ఏంటీ వాదన? ఎవరున్నారు నీకు? ఎవడ్నో చూసుకుని ఇలా మాట్లాడుతున్నావా? అంటారు. నిజానికి అతను మాట్లాడే మాటలు అబద్ధాలు అని అతనికి కూడా తెలుసు. కానీ నిజాన్ని, లాజిక్‌ని ఎలాగో ఒకలాగా కంట్రోల్‌ చెయ్యాలి. ఎలా? పూర్వకాలం అయితే, పురాణ కథలు చెప్పేవారు. ఇప్పుడు అవి అవుట్‌ డేటెడ్‌ అయిపోయాయి. నీకు బాధ్యత లేదు, ఆడదానివి కాదు… ఇలాంటి ఏదో ఒక వాదన కావాలి. ఒక క్యారెక్టర్‌ అసాసినేషన్‌ కావాలి. మనం అది పట్టుకొని నెలల తరబడి ఎమోషనల్‌గా ఉంటాం కదా…! ఒక వాషింగ్‌ మెషీన్‌, ఫ్రిజ్‌, ఏసీకి ఎమోషన్స్‌ ఉండకూడదు కదూ…!’’ ఒక్కసారి భోరుమంది పిన్ని. తన మదిలో ఉన్నది అలజడి అనుకున్నాను, కానీ సునామీ అని గమనించి… గడ్డకట్టిన ఆ ఆవేదన చూసి నాకు మాట రాలేదు.
బాత్రూంలోకి వెళ్ళి మొహం కడుక్కొని వచ్చి కూర్చొని మళ్ళీ మాట్లాడిరది రంగ పిన్ని. ‘‘నేను చాలా ఆలోచించాను వీణా! ప్రతి నిమిషం, ఇంట్లో ఒక అందమైన వస్తువులాగా గడిపి, గడిపి అలసిపోయాను. వచ్చేవాళ్ళకి మర్యాదలు, ఇన్ని రకాల వంటలు, పిల్లలకి బెస్ట్‌ పెంపకం… వీటన్నింటి విలువ… ఒక మంగళసూత్రం అంతే, అనిపించింది. నాకంటూ ఫ్రెండ్స్‌ లేరు. అందరికీ నేను మిసెస్‌ కృష్ణమాచారి. నా పేరు కూడా ఆయన సర్కిల్‌లో ఎవరికీ పెద్దగా తెలియదు, అసలా అవసరమే లేదు’’ ఏదో ఆలోచిస్తూ ఆగిపోయింది పిన్ని.
‘‘అదేంటి పిన్నీ, నువ్వు ఎప్పుడూ బాబాయి గురించి ఏమీ చెప్పలేదు?’’ నా సంకోచపు ప్రశ్న.
చిన్నగా నవ్వింది పిన్ని. ‘‘పెళ్ళైన ఇన్నేళ్ళలో సంవత్సరానికి ఒకసారి కంటే ఎక్కువ కొట్టలేదు వీణా నన్ను. ఆ విషయం ఒప్పుకోవాలి. చాలా వాదనలూ, ప్రపోజల్స్‌, నా కోరికలూ, ఒక చెంపదెబ్బతో నిశ్శబ్దం అయిపోయేవి. నిజంగా దానికన్నా నన్ను ఎక్కువగా బాధపెట్టేవి చాలా కేజువల్‌గా అతను వాడే ‘‘ఆడ ముండ, ఆడ లంజ’’ లాంటి పదాలు. అతన్ని బ్రతిమాలుకున్నాను… అత్తమామల దగ్గర నుండీ, మీ అమ్మ దాకా అందరికీ చెప్పుకున్నాను. అందరూ ఒక్కో కారణం చెప్పారు. బయట పని స్ట్రెస్‌ అన్నారు, ఇంకా ఏవేవో అన్నారు. నువ్వు మారితే, అతనికి కోపం తగ్గుతుంది అన్నారు. ప్రశ్నించవద్దన్నారు. అన్నీ చేశాను. తిరుప్పావై నేర్చుకోవటం దగ్గరనుండీ, గోదా కళ్యాణాలు జరిపించడం వరకూ! ఏదీ వదలలేదు. అతని వైష్ణవం పూర్తిగా ఈ ఆడ ముండ భుజాలమీదే! అతనేం మారలేదు. కొట్టడం తగ్గించాడు కదా, సర్దుకుపో అన్న మనవాళ్ళకి చెప్పడానికి నా దగ్గర సమాధానం లేదు. అతను తెచ్చిన ప్రతి పుస్తకం నేను చదివాను వీణా. పర్సనల్‌ అబ్యూస్‌ భరించడం, తాపులూ, తన్నులూ కంటే తక్కువేం కాదు. నరనరం కోసేసినట్టు ఉంటుంది. ఏదీ కనబడదు. మనసులోని తడి ఆరదు కూడా!! కొట్టినందుకు ఏడుస్తానా లేదా ఆ బూతుల మాటలకా… ఇంకా సందేహమే’’ తనలో తను మాట్లాడుకుంటున్న పిన్ని. ఎన్ని సంవత్సరాల వేదన!
ఇంకా నేను ఏదో చెప్పేలోగా పిన్ని మాట్లాడుతోంది. అతి మంద్రం నుండి, మార్దవాన్నీ, అణకువనీ విదిలించుకున్న స్వరంలా…, ‘‘బాధపడితే, భరించలేకపోతే, వదిలేయ్‌’’ అంటారు మీ అమ్మావాళ్ళు. ఎవరు, ఎన్నాళ్ళు తీర్చగలరు మన బాధల్నీ, మనం ఇన్నేళ్ళూ మోసిన బరువుని? ఇదే మాటతో, నువ్వు వదిలేయగలవు, నీకు పొగరు ఎక్కువ అనే ఒక ట్యాగ్‌లైన్‌ కూడా! నేనే కాదు మనసులో లేని బంధాన్ని ఎవరైనా వదిలేయగలరు వీణా… సగంపైన కాపురాల్లో శరీరమే తప్ప పంచుకొనే బంధాలు ఎన్ని ఉన్నాయి?’’
వేసవి కాలంలో ఆగి ఆగి వీచే వెచ్చని గాలిలా మళ్ళీ మాట్లాడుతోంది పిన్ని. ‘‘కానీ కథల్లో, నవలల్లో రాసినట్టు, ఈ జీవితంలో ఇరవై రెండేళ్ళు గడిసిన తర్వాత, నేనెందుకు అన్నీ త్యాగం చేసి వెళ్ళిపోవాలి వీణా? ఆమె అన్నీ వదులుకొని ఉత్సాహంగా తూర్పు వైపు ప్రయాణం చేసింది అని రాస్తే నాకు ఒళ్ళు మండుతుంది. నేను, నా శ్రమ, యవ్వనం, కష్టం… పిల్లల్ని పెంచడంలోనూ, ఈ ఇంటిని మెరిపించటం లోనూ గడిపేశాను. ఇప్పుడు నాకింకో పని రాదు. బయట దొరికే పనికి నా క్వాలిఫికేషన్‌ సరిపోదు. పిల్లలకి ఇలాంటి జీవితం ఇవ్వలేను. ఇన్నాళ్ళూ ఆయన నన్నీ జైలులో పడేశారు. దీనికి అతన్నే కాపలాదారుగా చేస్తే అన్న ఆలోచన వచ్చింది. ప్రదీప్తి తోనూ, అరుణ్‌ తోనూ విడివిడిగా, కలిసి కూడా మాట్లాడాను. వాళ్ళకు నేను అనుభవించిన జీవితం కొంతవరకు తెలుసు. ఈ నిశ్శబ్దాన్ని, కుటుంబ గౌరవం అనుకుంటూ కాపాడటంలో వాళ్ళు కూడా ఎమోషనల్‌గా ఎంతో వ్యధని ఇన్వెస్ట్‌ చేశారు’’ ఖంగుమంది పిన్ని స్వరం.
ఆశ్చర్యంగా చూస్తున్న నావైపు చూస్తూ, ‘‘అవును వీణా! మేము చాలా ఇన్వెస్ట్‌ చేశాం. మీ బాబాయి ఛార్టర్డ్‌ అకౌంటెంట్‌ కదా. ఆ మాత్రం లెక్కలు మాకు కూడా రాకపోతే ఎలా? అందుకే అందరం కలిపి బేరం పెట్టాం. నేను ఈ ఇంట్లోనే ఉంటాను నాకు నచ్చినట్టుగా, పూర్తి స్వేచ్ఛతో. ఎక్కడికి వెళ్ళాలనిపిస్తే అక్కడికి వెళ్తాను, రావాలంటే వస్తాను. మేము బయట ప్రపంచానికి కుటుంబం. ఇంట్లో ఇద్దరు మనుషులం. నా సంపాదన వేరు, అతనిది వేరు. ఎవరూ ఎవరికీ లెక్కలు చెప్పం. కానీ, అతనికి నాతో ఏదన్నా పని కావాలంటే మాత్రం, అనుమతి తీసుకుని చెయ్యాలి. నాకు నచ్చితే చేస్తాను, లేకపోతే లేదు. ఉదాహరణకి… పార్టీలు లాంటివి. తన భార్య తనతో సఖ్యతగా ఉంటోంది అనే బ్రాండ్‌ ఇమేజ్‌ అతనికి కావాలంటే దానికి ఖర్చవుతుంది.
మొదట అరిచారు, బెంబేలెత్తారు, పిల్లల్ని, నన్ను వదిలేస్తాను అన్నారు. నేను లీగల్‌గా అప్రోచ్‌ అవుతాను అని చెప్పాను. ఏ కారణం లేకుండా, మమ్మల్ని వదిలేస్తే ఎంత ఇచ్చుకోవాలో ఒక లాయర్‌ ఫ్రెండ్‌ ద్వారా విశదంగా చెప్పించాను. ఆగాడు, ఆలోచనలో పడ్డాడు. అతనికి సంపాదించటం, నన్ను అదిలించటం తప్ప ఇంకేమీ రాదని కొంత అర్థమయింది. నేను నీకన్నీ నేర్పాను, ఇప్పుడు నీలుగుతున్నావు అన్నాడు. కాదు… ఇన్నాళ్ళూ నలిగాను, ఇప్పుడే నెగ్గుతున్నాను అన్నాను నేను’’ గుక్క తిప్పుకోటానికా అన్నట్టు ఆగింది పిన్ని.
‘‘సో… ఇది మనవాళ్ళకి నచ్చలేదు వీణా. నేను అరిచి, గోలపెట్టి, ఏడ్చి, నెత్తిమీద చెంగుతో పుట్టింటికో, మీ అమ్మ దగ్గరికో రావాలని ఆశించారు అందరూ. అది జరగకపోయేసరికి, రంగకి పొగరు తను అందంగా ఉంటుందని, పిల్లలు తను చెప్పిన మాట వింటారని అన్నారు. సో… ఇదమ్మాయి కథ’’ ఆగింది పిన్ని. ‘‘కానీ, పిన్నీ… ఇలా ఎన్నాళ్ళు?’’ కొంచెం అయోమయ స్వరంలో నేను.
‘‘జరిగినంత కాలం వీణా. మొదటినుండీ నేను పిల్లల్ని ఒంటరిగానే పెంచాను. డబ్బులివ్వటం తప్ప అతనేం చెయ్యలేదు. నా శరీరాన్ని అనుభవించాడు, మనసు ఎప్పుడూ ఒంటరిగానే ఉంది. అది ఆలవాటైపోయింది కాబట్టి ఇప్పుడు లభించిన స్వేచ్ఛ… నా సంగీతం. మొదటిసారి నాదో లోకం. పిల్లలు, పెంచుకునే మొక్కలు, ఫోన్‌ చేసి ఆప్యాయంగా పలకరించే ప్రదీప్తి, అరుణ్‌లు. ఓప్‌ా… ఇంకేం కావాలి వీణా…?’’ ‘‘ఇంకో మాట వీణా… మీ బాబాయి చెడ్డవాడు కాదు. సాంప్రదాయం తానే మోయాలనుకొని ఒంటరిగా మారిన మగాడు. అప్పుడప్పుడూ జాలి వేస్తుంది. ఎప్పుడూ ప్రేమ మాత్రం వేయదు. అతని ఇన్వెస్ట్‌మెంట్‌ పాలసీ డబ్బు మీద… నాది శ్రమ, ప్రేమల మీద నిర్మితమయ్యాయి. రెండూ కలవవు. నా వరకూ నాకు ఇది మంచి సొల్యూషన్‌. ఇదే గొప్పది అని నేను చెప్పటం లేదు. కానీ మంచితనం, అణకువ, సాంప్రదాయం… ఇలాంటి తట్టలు నెత్తిమీద నుంచి దించితే ఆ సుఖమే వేరు. అంతకంటే ఇంకేం చెప్పలేను…’’ ‘‘ఇంకేం చెప్పనక్కరలేదు కూడా…!!’’
ఒక గంట తర్వాత పిన్నికి బై చెప్పి వస్తున్నప్పుడు, తన నేమ్‌ ప్లేట్‌ అనబడే అట్టని ఆప్యాయంగా తడిమాను. నా వెనుక సన్నగా నవ్వుతూ, చేయూపుతూ పిన్ని. ఎంతైనా రంగ పిన్ని రంగ పిన్నే. అందుకే తానంటే నాకంత ఇష్టం. రంగ పిన్ని అంటే నాకు అమ్మ కంటే ఇష్టం…!! అణకువకి బ్రాండ్‌ ఇమేజ్‌ నుండి, తనకంటూ చిన్ని ఆకాశాన్ని ఏర్పరచుకోగలిగిన ప్రతి రంగనాయకీ… నాకెంతో ఇష్టం!!