ఒక కథ ముగింపు చివరి నుండి, మన బ్రతుకుకి ఒక కొత్త అర్థం కల్పించుకునే అవకాశం ఎన్ని కథలనుండి మనకు లభిస్తుంది?
నిజంగా అలాంటి కథలు ఉంటాయా?
ఎందుకుండవూ… ఉంటాయి. కావాలంటే మీరూ ఓ. హెన్రీ కథ ‘ది లాస్ట్‌ లీఫ్‌’ చదివి చూడండి. ఒక చిన్న కథ మనకు జీవితాన్ని ఎన్ని రకాలుగా పరిచయం చేస్తుందో మీకే అర్థమవుతుంది. నిబద్ధత, త్యాగం, స్నేహం, కరుణ, ఆశ మరియు అంకితభావం నిండిన ఒక నేపథ్యం ఈ కథలో మనకి పరిచయమవుతుంది.
ఇది ప్రధానంగా మూడు పాత్రల మధ్య జరిగే కథ. మూడు పాత్రలూ కూడా విభిన్న వ్యక్తిత్వాలతో ఉంటాయి.
న్యూయార్క్‌ సిటీలో గ్రీన్విచ్‌ విలేజ్‌లో ఒక అపార్ట్‌మెంట్‌లో స్యూ, జాన్సీ అనే వర్థమాన చిత్రకారిణులు కలిసి
ఉంటారు. వాళ్ళిద్దరి అభిరుచులూ ఒక్కటే. వివిధ మ్యాగజైన్‌లలో కథలకి చిత్రాలు వేస్తూ ఉంటుంది స్యూ.
జాన్సీకేమో ఇటలీకి వెళ్ళి ‘బే ఆఫ్‌ నేపుల్స్‌’ పెయింటింగ్‌ వెయ్యాలని కోరిక.
ఇంతలో న్యూయార్క్‌ సిటీ అంతా న్యుమోనియా వ్యాపిస్తుంది. అందులోనూ గ్రీన్విచ్‌ విలేజ్‌ ప్రాంతం మరీ ఇరుకవ్వడం వలన అది అక్కడ ఇంకా ఎక్కువగా ఉంది.
జాన్సీకి న్యుమోనియా వస్తుంది. స్యూ దగ్గర ఉండి తనను చూసుకుంటూ ఉంటుంది. డాక్టర్‌ ఇంటికే వచ్చి చూసి వెళ్తూ ఉంటాడు. కాకుంటే తనకున్న నిరాశావాదంతో ఈ న్యుమోనియా వలన తాను చనిపోవడం తప్పదనే భావనలోకి
వెళ్తుంది జాన్సీ.
డాక్టర్‌ స్యూని పక్కకి పిలిచి జాన్సీకి తాను బతుకుతాననే నమ్మకం ఉంటే తప్ప, న్యుమోనియా నుండి కోలుకోవడం చాలా కష్టమని చెబుతాడు.
తర్వాత, స్యూ జాన్సీ ఉన్న గదిలో పెయింటింగ్స్‌ వేసుకుంటూ ఉంటే, జాన్సీ తనలో తాను మాట్లాడుకునేది. అది స్యూకి వినిపిస్తూనే ఉండేది.
”పన్నెండు” అని జాన్సీ తనలో తాను అనుకుంది. కొంచెం ఆగి పదకొండు, ఆ తర్వాత పది, తర్వాత తొమ్మిది… అలా లెక్కబెడుతూ చివరగా అయిదు అని అనుకుంది.
ఏమి లెక్కబెడుతోందా అని స్యూ జాన్సీవైపు చూస్తే, జాన్సీ కిటికీలో నుండి కనబడే చెట్టునుండి రాలిపడే ఆకులను చూస్తూ మిగిలిన ఆకులను లెక్కబెడుతూ ఉంటుంది. ఎందుకలా లెక్క వేస్తున్నావని స్యూ అడిగితే, మొన్న చూస్తే ఆ ఐదు మాత్రమే మిగిలాయి. చివరి ఆకు రాలే సమయానికి నేనూ చనిపోతాను అంటుంది ఆ రాలే ఆకులను తన చివరి క్షణాలకు ప్రతీకగా భావిస్తూ.
”అలా ఏమీ జరగదు. నువ్వు ఇలాంటి ఆలోచనలు చెయ్యకుండా కిటికీ వైపు చూడడం మానేసి కళ్ళు మూసుకుని పడుకో. నువ్వు త్వరలోనే కోలుకుంటావని డాక్టర్‌ చెప్పాడు. నేను వేసే పెయింటింగ్‌లో ఒక మనిషిని గీయాల్సిన అవసరం ఉంది. నువ్వు పడుకుంటే నేను కింద ఉండే బెర్మాన్‌ని పిలుచుకుని వస్తాను” అంటుంది స్యూ.
తనకిష్టం లేకపోయినా స్యూ మాటని కాదనలేక పడుకుంటుంది జాన్సీ.
బెర్మాన్‌ పెద్ద తాగుబోతు. వృత్తిరీత్యా తను కూడా చిత్రకారుడే. అయినా తన 40 ఏళ్ళ వృత్తి జీవితంలో ఏనాడూ ఒక్క మంచి చిత్రమూ గీయలేదు. తానూ చనిపోయేలోపున ఒక ‘మాస్టర్‌ పీస్‌’ లాంటి చిత్రాన్ని గీస్తానని అందరితో అంటూ ఉంటాడు.
స్యూ, జాన్సీ గురించి తన ఆలోచనా విధానం గురించి బెర్మాన్‌తో చెబుతుంది. అతను ఆ విషయాన్ని చాలా తేలికగా తీసుకుంటాడు. ఆ రాత్రి మంచు విపరీతంగా కురుస్తుంది. ఆ రాత్రి గడిచాక, కిటికీ తెరిచి చూస్తే గోడవారగా చెట్టుమీద చివరి ఆకు కనిపిస్తూ ఉంటుంది. అంత మంచు వానలో కూడా అది రాలలేదు, ఇక ఏ క్షణాన అయినా అది రాలిపోతుంది, అదే సమయానికి తానూ చనిపోతుంది అన్న భావన ఇంకా జాన్సీలో కొనసాగుతుంది. గాలితో కూడిన మంచు వానతో పాటే మరో పగలూ రాత్రి గడుస్తాయి. అయినా ఆ ఆకు అక్కడే ఉంటుంది.
జాన్సీలో నెమ్మదిగా ఆశ అంకురిస్తుంది. తాను బతుకుతానన్న నమ్మకం కలుగుతుంది. మర్నాటికి ఆమెకి పూర్తిగా నయమైపోతుంది. కానీ అదే సమయానికి బెర్మాన్‌ న్యుమోనియాతో చనిపోతాడు.
ఆ చివరి ఆకుని జాన్సీకి చూపిస్తూ స్యూ ఇలా చెబుతుంది, ”అది నిజమైన ఆకు కాదు, ఆ మంచు వానలో చివరి ఆకు రాలిపోవడం చూసి బెర్మాన్‌ గీసిన చిత్రం. అందువల్లనే అతనికి న్యుమోనియా వచ్చి చనిపోయాడు, తాను చనిపోతూ అతను తాను అనుకున్న మాస్టర్‌ పీస్‌ పెయింటింగ్‌ గీసాడు, అది ఇదే”.
ఈ కథ నిండా పరిపూర్ణమైన స్నేహ పరిమళం వీస్తూ ఉంటుంది. మనిషికి ఆశావాద దృక్పథం ఎంత ముఖ్యమో ఈ కథ చదివితే మనకి అర్థమవుతుంది. ఎలాంటి పరిస్థితిలోనూ మనం నమ్మకం కోల్పోకూడదన్న విషయాన్ని మనకు కళ్ళకి కట్టేలా చెబ్తుంది.
ఇంకో ముఖ్యమైన విషయం ఏమిటంటే ఇందులోని మూడు పాత్రలకీ తమదైన గమ్యం ఒకటి ఉంటుంది. ఆ గమ్యం పట్ల తమదైన నిబద్ధతా ఉంది. అది ప్రత్యేకంగా చర్చించినట్లు కాకుండా చిన్న చిన్న పదాలతోనే మనకి సూటిగా చేరుతుంది.
ఇందులో జాన్సీ పాత్ర ద్వారా చర్చించబడిన ఒక ముఖ్య విషయం ఏమిటంటే, రాలిపోయే ఆకుల మీద కంటే తనమీద తాను దృష్టి పెట్టుకుని న్యుమోనియా నుండి బయటపడే ప్రయత్నం చేయాలని, ఆమె వైపు నుండి ఒక నమ్మకం మొదలైతేనే తాను ఇచ్చే మందులు రోగాన్ని నయం చేస్తాయని డాక్టర్‌ స్యూకి చెప్పడాన్ని జీవితాలకి అన్వయించుకుని చూస్తే, మన ప్రయత్నం మనం చెయ్యకుండా బయట వ్యక్తులెవరూ మన జీవితాలను వెలిగించలేరని తెలుస్తుంది.
కథ పొడుగూతా స్యూ తన పని తాను చేసుకుంటూనే స్నేహితురాలి ఆరోగ్యాన్ని చూసుకుంటూ ఉంటుంది. స్నేహితురాలి కోసం తాను పడే తపన, కథ పొడుగూతా ప్రతిచోటా ప్రస్ఫుటంగా మనకి చేరుతూనే ఉంటుంది.
ఒక తాగుబోతు చిత్రకారుడు ‘మాస్టర్‌ పీస్‌’ లాంటి పెయింటింగ్‌ వెయ్యాలనుకోవడం మామూలు మనుషులకి నవ్వులాటగా అనిపించవచ్చు. కానీ అతను అనుకున్నదానికన్నా గొప్ప పనే చేశాడు. ఒక ప్రాణాన్ని నిలబెట్టే చిత్రం కన్నా గొప్ప చిత్రం మరేముంటుంది.
అతను గోడపై వేసిన ఏకైక ఆకు, అతని కళాఖండం. ఇది జాన్సీకి పునర్జన్మనిచ్చింది.
జీవితాన్ని చాలా తేలికగా తీసుకునే తాగుబోతు చిత్రకారుడిగా పరిచయమయ్యే బెర్మాన్‌ వర్థమాన చిత్రకారిణుల పట్ల తన అభిమానాన్ని తన ఆత్మత్యాగంతో పరిపూర్ణం చేసుకున్న ఉదాత్తజీవిగా మారటంలో, మనిషి అంతరాలలో ఉండే వాస్తవిక విలువలు తగిన సమయంలోనే బహిరంగమవుతాయనే విషయాన్ని ‘ఓ. హెన్రీ’ చాలా చక్కగా చెప్పినట్లే అనిపిస్తుంది.
1862లో నార్త్‌ కరోలినాలో జన్మించిన ‘ఓ. హెన్రీ’ ఒక ప్రముఖ కథకుడు. చిన్న చిన్న కథలతో చెప్పాలనుకున్న విషయాన్ని బలంగా చెప్పగలిగే శైలి అతని సొంతం. 1904లో కాబెజెస్‌ అండ్‌ కింగ్స్‌ అనే కథాసంకలనంతో మొదలైన అతని రచనా జీవితం అతి త్వరలోనే రచనా రంగంలో తనకొక విస్తృతమైన స్థానాన్ని కట్టబెట్టింది.
కథగా చదివితే చాలా చిన్నది. నిమిషాలలోనే ముగిసిపోయేంత చిన్నది. కానీ జీవితంలోకి ఒంపుకుని చూసుకుంటే తన విలువ ఆకాశమంత.
చివరిగా ఏమనిపిస్తుందో తెలుసా… ఒక్క ఆకైనా చాలు కదా… మనిషి శ్వాసను కొనసాగించడానికి అని.
