అవి బొమ్మూరులో తెలుగు యూనివర్శిటీ ప్రారంభమైన కొత్త రోజులు. నన్నూ, మా గీతని సెమినార్లకు పిలుస్తుండే వాళ్ళు. కాలేజి మొహం ఎరగని నాకు యూనివర్శిటీకి వెళ్ళడం గొప్ప అద్భుతంగా ఉండేది. కాత్మాయనీ విద్మహేతో పాటు ఎందరెందరో ప్రొఫెసర్లు, కవులు, రచయితలు, పండితులు అక్కడే పరిచయమయ్యారు. అఫ్సర్‌, సీతారాం, ప్రసేన్‌, రమేష్‌ బాబు, ఐలయ్య, యాకూబ్‌, లక్ష్మిలతో గీత బాగా కలిసిపోయేది. ఎండ్లూరి సుధాకర్‌ది చాలా కలివిడి తత్వం. ఆయన తెలుగు యూనివర్శిటీలో ప్రొఫెసర్‌గా ఉండడమే కాదు రాజమండ్రిలో చాలా మందికి మిత్రుడయ్యాడు. ఎక్కడ ఏ సాహిత్య సభ జరిగినా తను తప్పక ఉండేవాడు. అలాంటి ఒక సందర్భంలో అందర్నీ తన ఇంటికి ఆహ్వానిస్తే వెళ్ళాం. అదే నేను హేమలతని మొదటిసారి చూడటం. అమాయకమైన కళ్ళు, స్వీట్‌ వాయిస్‌. మానసకి నడక వచ్చింది. మందార (మనోజ్ఞ) చంటి పాపాయి. రెండు గదుల అద్దె ఇంట్లో పిల్లల్తో సతమతమవుతున్న హేమలత తర్వాతి కాలంలో పట్టుదలతో ఎదిగి ప్రొఫెసరై ‘విహంగ’ వెబ్‌ మేగజైన్‌ను విజయవంతంగా నడుపుతూ స్నేహశీలిగా పేరు తెచ్చుకోవడం సాధారణ విషయం కాదు. కొందరికి అన్ని రంగాలలో ప్రతిభ ఉన్నా మృదువుగా మాట్లాడడం రాదు. హేమలత నొప్పింపక, తానొవ్వక అందరికీ ఆత్మీయురాలైంది. అందుకే తను అడిగితే కాదనలేక రాసిన వాళ్ళెందరో! నా ఆత్మకథ చదువుతూ చలించిపోయి ఎన్నోసార్లు ఫోన్‌ చేసి పలకరించేది. నా కష్టసుఖాలు అడిగి తెలుసుకుంటూ, తన విషయాలు చెప్తూ ఎంతో దగ్గరైపోయింది. అహం అనేది మచ్చుకైనా తన దరికి చేరలేదు. చిన్న చిన్న విషయాల్ని కూడా నవ్వుతూనే పట్టించుకునే తన నడవడిక ఎంతో బావుండేది. మొన్న మొన్నటి విశాఖ ప్రరవే సభల్లో ”మీరు, నేను ఆకలికి ఆగలేం. తినేసి వద్దాం రండి” అంటూ నా భుజం మీద చేయివేసి పిలిచిన హేమలత నా మనసులోంచి ఎప్పటికీ నిష్క్రమించదు. నన్నొక నిర్ఘాంతతకి గురిచేసి ఈ లోకం నుంచి నిష్క్రమించింది.
