(భూమిక నిర్వహించిన కథ, కవితల పోటీలో తృతీయ బహుమతి పొందిన కవిత)
పుడుతూనే
ఆమె నొసటికి దిష్టిచుక్కై
తోడొచ్చింది బొట్టు.
చిట్టి చేతుల నుంచే…
అలవడిందామెకు
ఇనబింబాన్ని అలవోకగా దిద్దుకోవడం
నాటినుంచే…
అది విడిపోని పచ్చబొట్టయి
ఇమిడిపోయిందామె ముఖారవిందాన.
కారణమేదైనా గానీ…
ఇప్పుడర్థాంతరంగా చెరిపెయ్యడం
అమానవీయం!
సప్తవర్ణాల హరివిల్లును
తన మోమున అద్దుకుంది
చిన్నప్పటినుంచే… చిత్రకారిణియై…
ఎప్పుడూ… ఎందుకూ…
పెట్టుకోవడమా… మానడమా…
బొట్టుపైని పేటెంట్‌ హక్కులన్నీ… తనవే మరి
పసుపూ కుంకుమా పూలూ గాజులూ
పుట్టింన్నుంచీ… ఆమెతోనే… ఆమెలోనే
నట్టనడుమీ కట్టుకథలేంటో…!
కాలం చేసిన పెనిమిటికి
బొట్టును ముడిపెట్టి
ముండమోయించి మూలకు తొయ్యడం
ముమ్మాటికీ మానసిక హింసే…
ఎవడి పుచ్చిన మెదడులోంచి పుట్టిందో ఆనాడు!?
అతడికి వర్తించని ఆ వింత తంతు
ఆధిపత్యానికి పరాకాష్ట కాక మరేమిటి?
ఆమె చేతులని… ఆమె నెత్తినే పెట్టించడం
అందంగా అల్లిన కుతంత్రం
ఆ వితంతు కార్యక్రమంలోని తంతు… అదే…
ఆదిమకాలం నాటి
అంధ విశ్వాసాలని… సనాతన సాంప్రదాయమంటూ
కొనసాగించడం హీనాతిహీనం… నేరాతి నేరం
చివరకామె బలవన్మరణానికి… కారణం ఆ అవమానమే… మూల్యం చెల్లించగలరా?
అంతరిక్షానికెగబాకే… పురోగతి ఓ పక్క
అథఃపాతాళానికి దిగజారే తిరోగమనం… మరోపక్క
అయినా…
ఎవ్వరినని ఏమి ప్రయోజనమ్‌!
వెర్రిగొర్రెలూ… వెంగళప్పలూ కళ్ళుతెరవనంతకాలం
నెత్తినెక్కి నర్తిస్తూనే ఉంటాయి… దురాచారాలు…
