రేణుక అయోలా
వార్త చిన్నదే ”చెత్త కుప్పలో ఆడపిల్ల శవం”
నా ప్రతిబింబమే నాకు ఎదురైనట్లు భావన
నా అడుగులు నావైపే నడచినట్లు అలికిడి..
మూగిన జనాల్ని చెల్లాచెదురుచేసి చేస్తే
నిర్జీవ ప్రతిబింబం ఆ చెత్తకుండిలో, కుళ్ళుకాల్వలో –
పురుగులతో, చీమలతో శవంపైన చీకటి
నీడలా పాకుతూ మింగేస్తోంది
ఇలాంటి మృత్యువు నడకని ఆపేయగలుగుతున్నామా!?
మనల్ని మనమే గొంతుపిసికి చంపుకుంటున్నామా?
ఎక్కడో పునర్నిర్మించుకున్న మనుగడదశ దాటి
అడుగు వెనక్కి పడుతోందా?
కన్నీళ్ళ శిథిలాలు ఎక్కి మొండిగా కూర్చుని
నిలబడేవున్నామని
అన్నింటిని లోలోపలనే జీర్ణం చేసుకుంటూ
అందరి నడుంచుట్టూ చెయ్యివేసి నడుస్తూనే వున్నాం.
ఇవేమిటీ ఇన్ని మూఖాలు
వీళ్ళంతా మనవాళ్ళేనా?
మరి ఇలా ఈ ఆడపిల్ల ఇక్కడెందుకుంది!?
ముసుగులు వేసుకున్న ముఖాలని
ఇన్నాళ్లూ నమ్మామని
ఒకవైపు దుఃఖం సుడులు తిరుగుతుంటే-
అప్పుడే నిజం తెలిసినంత ఆశ్చర్యం… విభ్రమం!!
ఇవన్నీ అబద్ధాలు అనుకుంటే గుండెమంట చల్లారుతుంది
కాలికి చక్రాలుకట్టీ కుటుంబాన్ని సహనంతో మోసే
అదృష్టంలాంటి ”ఆడపిల్ల” నాది అనుకుంటే
ఏ హాస్పటల్లోనో గర్భంలో విచ్చుకుంటున్న మొగ్గ
ఇలా రోడ్డుదారి పట్టదు కదా…!
మట్టిలోంచి మొలుచుకొచ్చిన మొలకలని
గుండెకి హత్తుకుని నీరుపోసినట్లు
ఆడపిల్లని ఒడిలోకి చేర్చుకోవాలి
సమయం శాసిస్తుంది.
శాసనాల మధ్యలో కాలం ఓడిపోతుంది
గెలుపు ఓటమి
ఏమీ సాధించలేని దిగులుని మిగులుస్తుంది
విషాదానికి విరుగుడు
”ఆడపిల్లని కాపాడుకుందాం”
నినాదం కాదు
ఎన్నో తుఫానుల తరువాత వెలిసిన
ఇంద్రధనుస్సులాంటిది.
లోకాన్ని జయించినట్లు నడవాలి
మనల్ని మనం కాపాడుకోవడానికి
వెనకాల వచ్చే ఎన్నో స్వరాలకు జవాబుగా!
