Category Archives: కవితలు

యిక్కడే… లోకంలోని దుఃఖమంతా ఒకేచోట పోగేసినట్టు యిక్కడే… ఒకామె తన ఏకాకి దుఃఖాన్ని వంతులేసి కిలోల లెక్కన తూచి అమ్మేది

ఆ అమ్మ కడుపులో ఊపిరికోసం పోరాడిన కాలం ఎంతో! ఆ పసికన్నుల పసిడి కలల్లో వసివాడని వెలుగులు ఎన్నో!

బొడ్డు పేగుని కత్తిరించి బిడ్డంటూ… వేరు చేస్తున్నాం కానీ… ఆమె గర్భకుహరంలో మొగ్గతొడిగిన

అన్నా ఓ రైతన్నా… నువ్వే రాజంటకదనే తలపాగా చుట్టుకున్నందుకా కిరీటమల్లే…

ఎందుకూ ఉడికించే ఆ అవహేళన! ఎందుకూ దిక్కులు పిక్కటిల్లే ఆ వికటాట్ట హాసం! మేధో మానవులు పరమ మూర్ఖులయ్యారనా! వాళ్ళు సృష్టించుకుంటున్న మారణహోమం చూశా!

ఈ మధ్య కొన్ని సంగతులు మర్చిపోతున్నాను, ముఖ్యంగా పేర్లు,

ఆమె ఉంది ఆమె కళ్ళూ ఉన్నాయి అయితే, అవి మెరవడం లేదు మునుపటిలా ఆకాశంలోని నక్షత్రాల్లా మిలమిలా…

గమ్యం తెలియని బాటసారిగా ఆమె తలవని తలంపుగ తారసిల్లాడతడు అంతుచిక్కని అయోమయంలో ఆమె తోడుంటానని చెయ్యందించాడతడు

అమ్మాయి పాతికేళ్ళుగా ఒకే పరీక్షలో నెగ్గలేకపోతోంది ‘నీకు పాస్‌ అవ్వడానికి అన్ని అర్హతలున్నాయి తల్లీ! నిన్ను పాస్‌ చేయాలనే మా తలంపు’ పెద్దల మాటది

ఆమె సమాయత్తమవుతోంది ఒక ప్రసవ సముద్రాన్ని ఈదేందుకు…! తనువల్లా నీరవుతోంది… అయినా ఆ తల్లి కళ్ళు ఎదురు చూస్తున్నాయి

అదిగో… అంత దూ‘రాన’ ఆమె నన్ను చూసినా నేను ఆమెను చూసినా

ఈర్ష్య చూపులను ఆభరణంగా ధరిస్తే కనురెప్పలపై నిద్ర ఎలా వాలుతుంది కుళ్ళు కత్తులు కడుపులో దువ్వుతుంటే అజీర్తి తప్ప ఆరోగ్యమెలా వెల్లివిరుస్తుంది

కాలం ఎంత విచిత్రమైనది అంటే కొన్ని గాయాలను మరిపిస్తుంది… కొత్త గాయాలను సృష్టిస్తుంది…

పెళ్ళంటే మూడుముళ్ళు ఏడడుగులు కట్నాలు కానుకలు పట్టువస్త్రాల బంగరు వన్నెల

ఈ మధ్య కొన్ని సంగతులు మర్చిపోతున్నాను, ముఖ్యంగా పేర్లు, స్మృతి ఆకాశంలో తారకలు మసక బారటమంటే

వెన్నెల కాంతులు లేని ఈ ప్లాస్టిక్‌ పున్నముల్ని బహిష్కరించాలి పున్నమి ముసుగులో పొంచి ఉన్న పున్నమి నాగుల్ని