Category Archives: కవితలు

నాగేటి సాళ్లు దున్ని చెమట చుక్కలతో సాగు చేసి నేలమ్మ ఒడిలో దాచిన విత్తనాలకై

బాబోయ్‌! మన వంశంలో జన్మించిన నిరీక్షణా ఫలాన్ని

పేరు పెద్దరికం లేని పెద్దముత్తైదువను నిండుగా పూదిచ్చిన పొత్తుల కుండను ఊరంతా చెయిచాపే…

నల్లగా నిగనిగలాడే పట్టు కుచ్చులాంటి కురులను సిగగా చుట్టి లేక జడ వేసి సన్నజాజులు పెట్టుకుంటే

‘‘వీరగంధం తెచ్చినారము వీరుడెవ్వడో తెల్పుడీ, పూసిపోదుము మెడను వైతుము పూలదండలు…’’`కవిరాజు… త్రిపురనేని

అద్దం అంటే ‘నిజం’ అంట!! ఎందుకో… ఈ ‘అద్దం’ అబద్ధం ఆడుతుంది. నిత్యం నన్ను నన్నుగా చూపించాల్సిన

వీళ్ళిద్దరూ… మా వెలుగుపూల తోటలో వికసిస్తున్న చిట్టి మొగ్గలు…! ఒక్క తల్లి నెత్తురు పంచుకొని

రుథిర తటాకంలో ఈదులాడే చిన్ని గుండె ఆవేదనాగ్ని జ్వాలల్ని శ్వాసించింది… రెప్పలల్లార్చే లయవిన్యాస తరగతిలోనే బాహ్యలోకంలో నింగిని తాకే అవినీతి కొండల్ని

సచ్చినా బతికినా మన జాగల కలో గంజో తాగినా మన దేశం మన మట్టి మన తల్లి మన గాలి

వారంలో రోజూలానే నెలలో వారాల్లానే సంవత్సరమంతా నెలల్లానే ఎప్పట్లానే

నేనో స్వేచ్ఛా విహంగాన్ని దేశాల్ని దాటి డాలర్ల దాహంతో వచ్చిన నవనాగరిక విజ్ఞానపక్షిని

తరాలు మారినయ్‌ ఆమె తలరాత మాత్రం మారలే పసిమొగ్గ నుండి, పండుటాకై రాలే వరకు

నిప్పుల పొయ్యికి నా చెయ్యికి నడుమ మాడి మసయ్యే పేలికే మసిగంత పేగు

పొద్దు పొడవక ముందే లేసి అందరి అవసరాలు తీర్సి అడవిని నిద్ర లేపి… మోతుకు శెట్ల నడుమ రానిలా తిరుగుతూ

ఏడవమ్మా ఏడు నెత్తి పగిలేలా కొట్టుకుంటూ కళ్ళు కన్నీరై కారిపోయేలా గుండె అగ్నిపర్వతంలా పేలిపోయేలా

ఇల్లంతా కేరింతలు కొడుతూ, చిరునవ్వులతో చిందులేస్తూ, అల్లరి చేస్తూ, ఆడుకుంటూ, అమ్మ చేతి గోరు ముద్దలు తింటూ, అమాయకమైన ఆ పసితనంలో ఎవ్వరు పిలిచినా సరే