Category Archives: కవితలు

నిప్పుల పొయ్యికి నా చెయ్యికి నడుమ మాడి మసయ్యే పేలికే మసిగంత పేగు

పొద్దు పొడవక ముందే లేసి అందరి అవసరాలు తీర్సి అడవిని నిద్ర లేపి… మోతుకు శెట్ల నడుమ రానిలా తిరుగుతూ

ఏడవమ్మా ఏడు నెత్తి పగిలేలా కొట్టుకుంటూ కళ్ళు కన్నీరై కారిపోయేలా గుండె అగ్నిపర్వతంలా పేలిపోయేలా

ఇల్లంతా కేరింతలు కొడుతూ, చిరునవ్వులతో చిందులేస్తూ, అల్లరి చేస్తూ, ఆడుకుంటూ, అమ్మ చేతి గోరు ముద్దలు తింటూ, అమాయకమైన ఆ పసితనంలో ఎవ్వరు పిలిచినా సరే

అమ్మానాన్నలు అవనిని నడిపించే ధర్మకర్తలు పోషకులు సారథులు

ఆడదయితే చాలు… ముసలి అయినా కాసు గాయ అయినా ఒకటే… గుంట నక్కల ఆకలికి

కులం, మతం ఒంటిమీద బెత్తమై తేలితే నెత్తురోడే గాయాలు మీరు

నవ్వుతావేమంటారు పువ్వులు వాడిన దృశ్యమొస్తుంది ఎందుకా ఏడుపంటారు

హాయిగా హుషారుగా ఇంటా బయటా జింక పిల్లలా పరుగులు పెడుతూనే ఉంది గలగల పారే సెలయేరై ప్రవహిస్తూనే ఉంది తాను చకచకా పనులు చేస్తూనే

అడుగు బయట పెట్టాలంటే అంగీకారాల, అనుమతుల ఆంక్షలు… ఆశయాల బాటలో అడుగడుగునా విమర్శలు, వివాదాలు… ఇలా ఒకటా, రెండా ఓ మహిళగా నాది అనుకున్న సమాజంలో, నేను

స్పర్శ… స్పర్శ… స్పర్శ… స్పర్శ అంటే ఏమిటి? ఎలా ఉంటుంది? ఎందుకీ స్పర్శ…? ఒక దోర నవ్వు ఒక కన్నీటి చుక్కను కౌగిలించుకోవడమేనా స్పర్శంటే…!

నదిపై కురుస్తున్న వాన చినుకుల నాట్యాలనో అడవిలో వృక్షాలు గాలితో చేసే రహస్య సంభాషణలనో పసరు వాసనల పరిమళాల మధ్య తలలూచే రెల్లు పూలనో

ఏనాడు నవ్వనిచ్చారనీ మనసారా, మనస్ఫూర్తిగా పకపకా నవ్వాలనిపించినప్పుడల్లా

ఆమె ఎదురు చూపులు ఎన్నని చెప్పను… కొన్ని గుమ్మానికి తోరణాలు కట్టింది మరికొన్ని ఏ మూలమలుపులోకో విసిరేసింది

యెంత ద్వేషం యెంత కడుపు మంట! పచ్చని చెట్లలో పసిరిక పాము కులం చూస్తూ వూరుకుంటుందా !

ప్రేమిస్తున్నాననుకుంది కానీ, ప్రేమిస్తున్నాననుకున్న భావాన్ని ప్రేమించింది అందుకే, ఉన్మత్తురాలయింది