Category Archives: కథలు

నింగిన చుక్కలు మిణుకు మిణుకుమంటూ మెరుస్తున్నాయి. ‘‘అమ్మా నేను వెళ్ళొస్తాను’’ అంటూ టేబుల్‌పైన ఉన్న కీ చెయిన్‌ అందుకొని చెప్పులు వేసుకుంటున్న పద్మను ఉద్దేశించి ‘‘ఎక్కడికమ్మా…! ఇంత రాత్రివేళ బయటికి ఒంటరిగా ఎందుకు తల్లీ’’ అంది పద్మ తల్లి ప్రేమగా.

డాక్టర్‌ మాధవరావు ఆ ఊరొచ్చి ఐదారు నెలలే అయినా మంచి పేరు తెచ్చుకున్నాడు. పేదవాళ్ళను ఎంతో దయగా చూసేవాడు. ఆ హాస్పిటల్‌లో అతనితో కలిసి పనిచేస్తున్న లేడీ డాక్టర్‌ కమల మొదట్లో ఇదంతా పేరు కోసం తెచ్చిపెట్టుకున్న ప్రవర్తన అనుకున్నా, తర్వాత్తర్వాత అతని పట్ల గౌరవభావం చూపసాగింది. ఆ రోజు మధ్యాహ్నం తాను హాస్పిటల్‌కి రానని … Continue reading →

ఆ ఏడు వేసంగి ఎండలు మండిపోతున్నాయి. పొద్దువాలినా వేడి తగ్గలేదు. పసిపిల్లలు తట్టుకోలేక కంఠం జారిపోయేలా గోలపెడుతున్నారు. ముసలి అవ్వ ఆపుకారా పక్కన పెట్టుకుని కంఠం తడుపుకుంటూ తడిబట్ట వంటికి చుట్టుకు వచ్చే పోయేవాళ్ళని ”టైం ఎంతయిందర్రా” అంటూ గడుపుతోంది.

”మీరు పంక్చువాలిటీని స్ట్రిక్టుగా పాటిస్తారు కదా! ఈ రోజు లేటయ్యారేమిటి?” హడావిడిగా హెడ్మాస్టర్‌ రూమ్‌లో ప్రవేశించి అటెండెన్స్‌ రిజిస్టర్‌లో సంతకం చేస్తున్న వాసంతితో అన్నాడు నిరంజన్‌.

బచ్చే పౌచ్‌…! భండారు విజయ సుడులు తిరుగుతున్న గాలి దుమారాన్ని ఛేదించుకుంటూ పరుగున ఇంట్లోకి వచ్చి పడింది రాజవ్వ. తన జీవితంలాగే ఈ గాలిదుమారం కూడా ఆమె మనసును అతలాకుతలం చేస్తోంది. పొద్దుననగా ఇంట్లో ఒంటరిగా వదిలివెళ్ళిన పిల్లలు ఏమయ్యారో అన్న బాధ ఒకవైపు ఉంటే, మరోపక్క పక్కింటి శంకరయ్య వికారపు చూపులన్నీ తన గుడిసెవైపే … Continue reading →

(భూమిక నిర్వహించిన కథ, కవితల పోటీలో మొదటి బహుమతి పొందిన కథ) థియేటర్‌ ఆఫ్‌ ఆర్ట్స్‌ డిపార్ట్‌మెంట్‌… తరగతులు అయిపోయాయి; డిపార్టుమెంటులో విద్యార్థులెవరూ లేరు. ప్రొఫెసర్‌ శంకరరావు ఒక్కరే తన ఛాంబర్‌లో ఏదో పనిలో నిమగ్నమైవున్నారు. అప్పుడప్పుడూ వాచీవైపూ, తలుపువైపు చూస్తున్నాడు. ఇంతలో తలుపుదగ్గర చప్పుడైంది. అతడి కళ్లు ఆశగా విప్పారాయి.

నాకు కులం, మతం లేదు, ఏ సమూహాలపైన మీరు ఇప్పుడు దాడి చేస్తున్నారో, ఆ సమూహాలను తరలి వెళ్లేలా చేసింది నేనే. వాతావరణం చల్లగా ఉంది. గత కొద్దిరోజులుగా అన్నింటా… అంతటా నెమ్మదిగా నిశ్శబ్దం అలుముకుంటోంది. నడిరోడ్లపై నత్తగుల్లలు నెమ్మదిగా పాకుతున్నాయి. ఆగి ఉన్న కార్లు పైకి తలకిందులుగా వేలాడుతూ గొంగళిపురుగులు జాయిగా దిగుతున్నాయి. మూసి … Continue reading →

(అబ్బూరి ఛాయాదేవి గారి ప్రథమ వర్ధంతి సందర్భంగా) ఆ రోజు శుక్రవారం. పొద్దున పదిగంటలకి అరదరం రెరడు కార్లలో బయలుదేరాం.

‘హాయ్‌, హౌ ఆర్‌ యూ?’ అతడి నుండి వచ్చిన మెసేజ్‌ ఈమె మొబైల్‌లో అర్ధగంట నుండి చల్లగా కూర్చొని ఉంది. హర్షిణి ఏదో ఒక నంబర్‌ సెర్చ్‌ చేయడానికి మొబైల్‌ తీసినప్పుడు స్క్రీన్‌పై ఉన్న అతడి మెసేజ్‌ చూసి, అతడి వాట్సాప్‌కు ‘ఓ! హాయ్‌! ఐ యాం ఫైన్‌… థాంక్స్‌’ అని మరుసందేశాన్ని పంపింది.

స్కూలుకు టైం అవుతోంది అనుకుంటూ స్కూటీ తీసి గేటు వేసి బయల్దేరాను. మా ఇంటి నుంచి స్కూలు పది కి.మీ.లు ఉంటుంది. వెళ్తుంటే ఎడమవైపు ఎండిపోయిన చెరువు, కుడి చేతివైపు కొన్ని కాలనీలు ఉంటాయి. మధ్య మధ్యలో పొలాలు, అక్కడక్కడా బర్రెలు కట్టేసిన డెయిరీ ఫాంలు ఉంటాయి. చెరువుకు, పొలానికి మధ్య మెలికలు తిరిగిన రోడ్డు … Continue reading →

  మిట్టమధ్యాహ్నపు నీడ… చల్లని స్పర్శల నలుపు కాదు చిత్తడి రొచ్చుల తెలుపు… పట్టపగటి ఎండ కాదు… గుడ్లగూబల రాత్రి కార్చే రసి… గుడ్డు చిదిపిన పాము పాకి వెగటు జిగటల గిజురు

ఇల్లాలు కాకపూర్వం ఓ యువతి. చదువూ సంధ్య తెలివీ చాకచక్యం, సమయస్ఫూర్తీ, హాస్యం, లాస్యం అన్నీ కలిగిన అమ్మాయి. అమ్మాయి అందం తెలివీ, వాళ్ళ నాన్న ఇచ్చిన కట్నం బాగా నచ్చిన ఓ చిన్నవాడు ఆ అమ్మాయి మెడలో మూడు ముళ్ళూ వేసి, ఓ ఇంటికి ఇల్లాల్నిచేసి, ‘ఇదిగో అమ్మడూ ఈ ఇల్లు నీది’ అని … Continue reading →

ఉదయం పదకొండు గంటలు కావొస్తోంది. పనంతా ముగించుకుని ఇంటికి తాళంపెట్టి నెలవారీ సరుకులు కొనడానికి దగ్గర్లోనే ఉన్న బజారుకి బయలుదేరాను.

  మొదటి రోజు కథ అనార్కో ఓ ఆడపిల్ల, ఇది తను వేసుకొనే బట్టల్ని చూసి చెప్పొచ్చు. బట్టలు వేసుకోకపోయినా చెప్పొచ్చనుకోండి. ”నీకు ఎన్ని ఏళ్ళు?” అని ఎవరైనా అడిగితే, ”కావాలనుకుంటే పది, ఇరవై, ముప్పై, నలభై ఏళ్లదాన్ని కాగలను.

ఆ రోజు ఆదివారం. ఇంట్లో ఎవరి పనులు వాళ్ళు చేసుకుంటున్నాం. నాన్న హాల్లో కూర్చుని ఎవరితోనో ఫోన్లో మాట్లాడుతున్నారు. అమ్మ వంటింట్లో టిఫిన్‌ తయారుచేసే పనిలో ఉంది. నాకు సెమిస్టర్‌ ఎగ్జామ్స్‌ ఉండడంతో అప్పటిదాకా చదువుకుని టిఫిన్‌ అయిందేమో చూద్దామని వంటింట్లోకి వచ్చాను.

అయోధ్యనాధ పండితుడు అకస్మాత్తుగా స్వర్గస్థులయిన మాట విని అందరూ అనుకున్నారు ”భగవంతుడిస్తే మనిషికలాటి చావే ఇవ్వాలి” అని. అయోధ్యనాధులకు నలుగురు కుమారులూ, ఒక్క కూతురు! మగవాళ్ళు నలుగురికీ పెళ్ళిళ్ళయ్యాయి.